ADHD…

Ik vind ’t niet echt verwonderlijk, dat er steeds meer kinderen met ADHD zijn. Ten eerste had je vroeger gewoon ’n druk kind, de term adhd bestond nog niet. Maar alles beweegt tegenwoordig maar, en niet zo weinig ook; computerspelen, reclameborden en vooral televisie. Nu kijken mijn kinderen gelukkig helemaal niet naar Jetix of Nickelodeon, maar de nieuwe leader van het Jeugdjournaal mag er ook zijn. Zowiezo is een rustige cameravoering nog een unicum in deze tijd. Vroeger ( ja,ja… toen alles beter was ) hadden wij cameralieden nog ’n statief bij ons. Ons voorbeeld was de altijd degelijke, mooie BBC. Natuurlijk word ik ’n ouwe lul, maar voor mij hoeft een camera niet altijd aan ’n kraantje over het publiek te vliegen. En ’t went, dat weet ik wel. Toen de serie ‘NYPD Blue’ voor het eerst op de buis kwam ( klinkt ook al zo ouderwets in dit LCD/Plasma tijdperk ), werd je in het begin ook gek van die plotselinge camerabewegingen. Maar nu kijk je er niet meer van op, figuurlijk…