De Willekeur…

Goed, iedereen weet nu wel dat ik wel ‘ns een beetje negatief over kan komen. Dus, laat ik met wat positiefs beginnen:

• Oerol is (meestal) gemoedelijk en leuk.
• Je ziet (soms) verrassende dingen.
• Oerol is (zondermeer) goed voor de eilander economie.
• Er lopen (vaak) mooie vrouwen op Oerol…
• De combinatie natuur – theater zorgt voor mooie voorstellingen.
• Overigens zijn ook schuurtjes zijn vaak intieme en verrassende locaties.
• ik zie altijd mooie en verrassende (voor mij onbekende) bandjes op het festival.

Máár Anders zou Anders niet zijn, als ‘ie niet ook wat kanttekeningen had,
noem het ‘ de willekeur ‘… De willekeur dat

• een deel van de vrijwilligers op dinsdag wél al kaartjes voor 50 % kan krijgen, terwijl een andere vrijwilliger de volle mep moet dokken óf vrijdag maar moet terugkomen en als hij of zij dan niet kan, omdat hij of zij gewoon moet werken, dat dan gewoon jammer is… Als ik Oerol was, zou ik m ’n (eilander) vrijwilligers toch wat meer koesteren, het worden er ieder jaar al minder…

• volgens de vogelrichtlijn of habitatregel (of weet ik wat voor regel ze nu weer in Brussel cq. Den Haag hebben bedacht) de Plaat, hoewel gewoon een Rijkswaterstaat kunstwerk net als bijvoorbeeld een Oosterscheldedam, voor ieder menselijk ingrijpen wordt behoed en ik toch in de veronderstelling was dat dat was omdat het hier ging om een zogenaamde hoogwatervluchtplaats voor de trekvogels, die voor ze de lange reis naar het Noorden maken hier nog flink moesten bij-eten en dat iedere verstoring hierbij een risico inhield dat de desbetreffende vogel de reis niet zou halen en dat dan de eerste de beste theatergroep hier wél piano ’s mag ingraven en druk zwaaiend in een wit gewaad met gele stokken mag gaan lopen rennen…

• dat we op Terschelling gelukkig nog een aantal vrij traditionele gebeurtenissen kennen. Een hiervan is een begrafenis. In Midsland gaan in de directe omgeving van de kerk, de terrassen naar binnen en worden de vlaggen bijvoorbeeld ingehaald. Wat schetst mijn verbazing afgelopen vrijdag; met Oerol hoeft dit blijkbaar niet en gaan de onrust en de muziek in het dorp onvermindert door…

• een ‘kleintje’: dat iedereen (schoolkinderen, bezoekers tijdens een optreden van bijvoorbeeld onze fanfare of de toneelvereniging) altijd z ’n schoenen uit moet in de gymzaal en dat het eerste ’t beste (oké tweede…) oeroltheatergezelschap het hele dorpshuis cq. gymzaal mag uitwonen en zoals vorig jaar de boel achter mag laten met o.a. bedorven gordijnen (het schijnt onder de noemer kunst te vallen, wanneer je met yoghurt gaat gooien) en misbruikt gym-materiaal. Dat de schoolkinderen in deze oerol-periode geen gymnastiek kunnen hebben in de zaal (en dat is zoals nu het regent en ze niet op het veld kunnen) en de gymles maar weer een fröbel-les wordt, laten we maar even voor wat het is…

En tot slot, Oerol is Oerol niet meer… vind ik. Natuurlijk kon dat ook niet zo blijven, dat snap ik ook wel. Wat leuk is trekt steeds meer volk. De Uitmarkt is tenslotte ook de Uitmarkt niet meer… Vroeger bedoelt als ‘markt’ waar het publiek voor ’n luttel bedrag kon proeven aan de producties van het komende theaterseizoen, nu vooral een commercieel podium, waar Marco & Ali B. hun kunstje komen vertonen. En omdat geld een belangrijke factor blijft, zijn ook bij Oerol grote sponsors nodig. En deze hebben belang bij veel ‘exposure’. En dus is er tegenwoordig veel meer aandacht voor het festival in z ’n geheel en dat trekt ook weer méér (en andere) bezoekers. De tijden van de oerolganger met sandalen met geitenwollensokken zijn niet meer. De Oerolganger van nu is de beterverdienende bewuste Volkskrantlezer uit bovengemiddeld millieu ( ik mocht van een kennis het woord grachtengordel niet meer gebruiken… ). Dit verzin ik niet zelf, dit is uit onderzoek en enquettes gebleken. Zo kan het voorkomen dat de ras-oerolganger vanaf ’s nachts 04.00 uur in de rij heeft gestaan om kaartjes te bemachtigen voor een bepaalde voorstelling, om bij de kassa te horen dat deze is uitverkocht ( hè, een deel van de kaarten werd toch pas verkocht op de dag zélf ? ). En zo zat ik eens bij een voorstelling waar op de voorste rijen (luidruchtige) lieden met duidelijk een te hoog promillage aan juttersbitter en allemaal een kpn-poloshirt zaten, schreeuwend naar elkaar van “wat krijgen we hier nou weer voor gezeik te zien ? Hips”. En ook dat begrijp ik nog. Want je kúnt niet meer zonder die KPN. Of Dommelsch, NAM, Essent of wie dan ook. Er is geen weg terug. Maar jammer is het wel.