over borrels en bakstagen…

Het is alweer half zeven, als we eindelijk de haven uitzeilen. Voor ’t tij was ’n uurtje eerder beter geweest, maar ’t blijft ’s ochtends altijd moeilijk op gang komen. Voor je de haven uit bent nog even dit, nog even ’n bezoek aan het toiletgebouw…
Toch nog redelijk op schema schuiven we ’n klein uurtje later over het wantij. Ruime wind en dus (oplos)koffie met potjekoek. Boven het vaste land hangen donkere wolken, maar voorlopig blijven ze daar. Onder de Koffiebonenplaat bezoek van twee zeehonden die nieuwsgierig hun kop boven water steken. Vast twee bedelende honden van Lenie ? Door de Blauwe Balg en onder de Ballastplaat krijgen we weer stroom tegen. Maar wie maalt daar om met zo ’n bakstagswind ? Voor ’t geultje naar de haven gaat ’t ijzer overboord en wachten we op meer h2o. Tijd voor thee en krentebollen. En nog ’n bakje. En nog een. Dan schuift er een serieuze tupperwarecontainer naar binnen. Die kán tegenwoordig nog altijd ’n midzwaard hebben, maar we gokken ’t erop. Het is tenslotte opkomend water. Zonder bodemcontact komen we voor de wal. Naast een mooi vissermanschokkertje, met ’n alleraardigste buurvrouw: “Nee hoor, wij blijven nog ’n nachtje, de kinderen zijn aan ’t ponyrijden”…
We wandelen naar ’t dorp, doen wat boodschappen en als ’t begint te sputteren vluchten we Hotel v.d. Werff in voor een borrel.