Vaccinium macrocarpon…

Duw je je fiets met twee fietstassen vol met bessen terug naar ’t fietspad, je voorwiel komt al bijna van de grond, zie je nog een struik boordevol bessen. En die moet je ook hebben natuurlijk. Kortom; je word ‘r een beetje hebberig van. Net als met hout op ’t strand… Neem een strandpaviljoenhouder. Om te laten zien aan de andere strandpaviljoenhouders, dat ze ’t best wel aardig gedaan hebben, komt er aan ’t eind van het strandpaviljoenseizoen natuurlijk een nieuwe jeep landrover. En wanneer er dan 1½e plank in zee drijft, rijd je die spiksplinternieuwe jeep landrover tot de deuren de zee in. Waarschijnlijk heb je meer schade als dat die plank ooit opbrengt. Maar… je zal ‘m hebben. Maar ik dwaal af. Vroeger had ik niks met cranberries. Tot we met Marjolijn ’n vriendin aan de pluk geraakten. Hoewel er zijn er die het nog veel gekker maken, zijn we sindsdien zijn we niet meer te stuiten. Wat natuurlijk raar is. Want laten we eerlijk zijn; de bes is niet te vreten en je hebt er ’n boel werk van. Maar, zoals m’n oma vroeger al zei: “met ’n pak suiker kun je een drol nog lekker maken”. En zo is onze keuken deze weken een klein jam-fabriekje. Bessen te drogen in de garage ( dat hok aan het huis waar de auto nog nooit heeft gestaan, vanwege een overdaad aan skelters, fietsjes, surfplanken en Aldi-voorraad ), bessen in emmers, bessen in ’n pan op ’t vuur, bessen in accubakken (want dat staat zo leuk), bessen in weck-potten en bessen in plastic zakken.

Wanneer u meer wilt weten, over dit verslavende besje; er staat een vrij uitgebreide verhandeling in een oude editie van de Rinkelbollen, het blaadje van onze plaatselijke natuurvereniging. (klik)