Ik moet iets bekennen… Nee, geen neplog of uit-de-kast-komerij ofzo. Maar naar aanleiding van m’n comment op het stukje van Aefke, voel ik toch de verantwoording, dit even toe te lichten.
Wellicht dat ik met mijn commentaar, ten onrechte, de indruk heb gewekt, ook dit jaar weer deelnemer te zijn aan de Terschellinger Berenloop. Nee.
En hoewel toeschouwer zijn bij deze (halve) marathon, een minstens zo inspannende bezigheid is ( men fiets van oost naar west en van noord naar zuid met bananen, goedbedoelde aanmoedigingen en een lullig Terschellings vlaggetje of beertje op je fiets ), houd ik het de laatste jaren voor gezien. Ik geef ’t stokje gaarne door aan m’n dochters, waarvan je jongste dit jaar de eerste prijs in haar categorie in de wacht sleepte ( u ziet dit niet, maar dit schrijf ik uiteraard met de trotse vaderblik nog in m’n ogen ). Vrouw Anders liep voor de zoveelste keer ‘de halve’.
Nee, ik kan ’t slecht opbrengen, dat gerén. En dat begint al met de training. Ondanks diverse trimlopen en 3 halve marathons, heb ik bij de training altijd het gevoel: “Vind ik dit wel leuk ?” Zeker het eerste halfuur. M’n bovenbenen doen zeer, m’n hart bonkt en de aandrang om op wandelpas over te gaan wordt met iedere kilometer groter. Ik ben ’n trage starter, moet u weten. Na een half uur komt de diesel pas echt op gang. Meestal loop ik dus een half uur weg van huis; dan kost het n.l. evenredig veel tijd om weer thuis te geraken om zo toch te voldoen aan een ( voor mij ) respectabel aantal trainings-kilometers… Dichter bij huis groeit, door deze tijdelijk opbloeiende vorm, vervolgens het voornemen toch nog maar even door te lopen naar ’t wad. Maar zoals altijd wint de drang naar ’n glas water, even zitten en het senseoapparaat de puC het van de Waddendijk. Dus kom ik zelden verder dan een uur en moet dat tweede uur er tijdens de berenloop er weer op karakter worden uitgeperst. En da ’s nou net wat ik mis. Karakter, bedoel ik. Tenminste, niet voor de edele hardloopsport. Ik ben tenslotte geen Dolf Jansen, die deze masochistische bezigheid tot een genotsmiddel heeft verheven.
Nee, ik houd me voortaan wel bij het aanreiken van bananen en sinaasappelpartjes.
Maar al dat pasta-eten in de week vooraf, dat gaat me dan weer wél goed af.
Zeekraai.org 
Geef je mijn collega’s ook even een banaan?
Macaronie eten ’s ochtends vroeg, ik moet er niet aan denken.
Toch zitten we de ochtend van de HT sloepenrace met 7 sloepen, reservebemanningen en begeleiders ’s ochtends om 8 uur op het internaat aan de pasta. En dat schept een band. Die band trekt ons dan allemaal toch weer richting Schuitengat.
oh… laten jullie je trekken ?
Pasta!!! jammie… altijd goed… overal voor.
2 uur rennen voor ‘de lol’ vinnik ook nie lollig. een half uurtje (flinke) beweging is leuk en langer alleen als het vergezeld gaat van een leuk muziekie of een aangename partner ofzo… hihi
Da’s ook vermoeiend toch? Elke keer je arm opheffen om bananen en ander fruit aan te reiken. Ook een hele sport..
oh, dat wou ik maar zeggen…
Ja.. alles staat en valt bij training. Maar je moet het ook niet doen als je er geen plezier meer aan beleeft.
Ik weet niet of het met karakter te maken heeft, ik denk ook een stukje discipline ….
heb ik ook niet…
Geweldig geschreven!
over bananen gesproken…
heb je al ?
nét m’n strandvergunning (€ 11,- !) gehaald… beetje laat dit jaar.
Ik vind vooral Vrouw Anders wie anders ‘hallo, vrouw Anders, aangenaam’ erg stoer klinken. Maar daar gaat het niet om. Respect. Halve, hele, zodra het woord marathon er in voorkomt heb ik diep respect. Voor bananenaangevers niet trouwens. Of het moet echt baggerweer zijn.