Vlie…

Onze oudste kat vonden we op Vlieland. We lagen met de boot in de haven, huurden zoals iedereen ’n fiets en fietsten zoals iedereen naar ’t Posthuys. En wandelden zoals iedereen ’n stuk door de Kroonspolders. Daar, midden in de wildernis ’t niets, onder de krijsende meeuwen, tussen de kruipwilg, jammerde een klein grijs poesje. We dachten eerst dat ’t een gewonde meeuw ofzo was. Maar het bleek een grijs wollige kitten. Niet ouder dan ’n week of vijf. Vanaf ’t moment dat ’t mijn schoenen zag, bleef ze er dicht achteraan lopen, als waren deze een soort surrogaat moeder. Kortom, we raakten het beestje niet meer kwijt, mochten we dit al gewild hebben. Zo ’n klein ding kun je daar niet laten. Waarschijnlijk zou het binnen de kortste keren aangevallen zijn door een van de hongerig kijkende mantelmeeuwen. Of twee. Op de terugweg naar de fiets probeerden we ’t beestje nog te slijten aan twee oudere dames. Ondanks hun opspelende (groot)moederlijke gevoelens, wilden ze van een eventuele adoptie niets weten. Bij het wachthuisje van het schietterrein keek men niet op van onze vondst. “Er zwerven hier wel meer zwerfkatten rond”. “Vast achtergelaten door de badgasten…”, was het oordeel van de dienstdoende wachtmeester. En zo beleefde het grijze bolletje wol ’s avonds al direct z’n eerste zeereis. Na nog een briefje bij de plaatselijke Superbuur te hebben achtergelaten, zetten we koers naar ons eigen eiland. En zo kwam ‘Vlie‘ in huize Anders…

Morgen Volgende keer hebben we ’t over Murka, onze jongste telg.