kooi…

Gisteren was ik in de kooi. Nee, niet de Gouden Kooi. De eendenkooi. Houtkacheltje aangemaakt. Keteltje warme chocomel erop. En toen liep ik ’n rondje. Door de kooi. En onderweg vertelde ik over eendjes eenden, elzenhout, kooikers en pijpen. Vangpijpen, dat is. Elf badgasten volgden in m ’n kielzog. Twee oudere dames. Twee echtparen. Drie kinderen. Een man. En een bloedmooi wi (hele) mooie vrouw. Die overigens niet bij die man hoorde. Dat dan weer niet. Die man hoorde bij een van de kinderen. De andere twee kinderen hoorden bij dat ene echtpaar. Volgt u het nog ? En ik raakte op dreef. En verhaalde over bosaanplant, turfdôbes, kraaien en kooihuisjes met bedsteden. En ze genoot ze genoten. We zagen kuifeenden. Slobeenden. En natuurlijk ‘gewone’ wilde eenden. Een snip liet ons allemaal schrikken, door pas op het allerlaatst voor ons op te vliegen. Bergschoenen Outdoor-schoenen, een broek met een zak op de zijkant, een donker mosgroen rib-jasje (met sjaal). Die vrouw. Niet die snip natuurlijk. Scherp blijven mensen… Na anderhalf uur waren we rond. De chocolademelk was warm en het kooihuisje inmiddels ook. Ze had wel iets van Anita Witzier. Maar dan anders. Wat kleiner vooral. De oliebollen van oudjaar gingen erin als koek oliebol. En met het verhaal van de octopus kreeg ik haar ze helemaal plat. Misschien had ik toch cabaretier moeten worden ? Daarna ging ’n ieder huiswaarts. De twee oudere dames. De gezinnen echtparen. De kinderen. De man. Én Anita Witzier. Ik ruimde de boel op. Mijmerde nog wat na. En reed terug naar vrouw, kinderen en de familie Bert. Naar de warmte van ‘huis en haard‘ houtkachel. De kinderen meiden keken naar een dvd van Hillary Duff en de katten maakten ruzie in ’t achterhuis. Buiten begon het licht te sneeuwen.