shotje…

Ik had daar zó ’n hekel aan. Vroeger. Dat wachten op een shotje (of een quootje). Van ’n een of andere hotemetoot, die zich van een geblindeerde limousine naar een opgehouden deur spoed. Of die bij het uitstappen uit de auto, besprongen wordt door een horde journalisten, als waren het een roedel kwijlende wolven. Dát leverde dan in elk geval nog een aardig beeld op; de mediagekte zelf… En ook al gaat het in dit geval om een ( wellicht belangrijk ) shot van Karadzic, welke met een helicopter wordt afgeleverd bij het internationaal Hof. Toch. Ik zag het net op het jeugdjournaal. Die arme, wachtende reporters en cameralieden. En ik moest denken aan dat logje van Kaat. En dat ik blij ben, dat dát m’n werk niet meer is. Met alle respect overigens, voor diegenen die dit nog wél kunnen opbrengen. Nee, dan waren de items voor het Klokhuis een stuk leuker om te draaien. En inmiddels is Anders van cameraman afgezakt naar (eet)caféhouder en later boswachter. Hij bespringt nu lepelaars…