ondertussen op de camping…

Het viel mij ineens op dat er nog een aantal ‘drafts’, klaar stonden. Zeg maar concept-logjes, die ik eigenlijk een beetje vergeten was. Zo is dit onderstaande stukje niet echt actueel meer. De kampeerterreintjes worden inmiddels weer bevolkt door schapen en geiten. Maar ik kon kiezen tussen ‘delete’ en ‘publiceer’. Het werd toch ’t laatste…

Terschelling kent nog een stuk of tien echte campings. D.w.z. campings die nog niet zijn volgezet met stacaravans chalets en huisjes. Voor echte tenten, zeg maar. Een aantal van deze kampeerterreinen zijn nu, in het hoogseizoen, net een gigantische tenten-showroom… Vooral de piramidetenten van de Waard, zijn uitermate populair. Voor de kampeer-leken onder ons: de Waard is een van de bekendste fabrikanten van robuuste, katoenen gezinstenten. Een de Waard tent is zeg maar de Volvo onder de tenten. De eigenaren van een de Waard, kénnen geen andere tenten. Hun Albatros, Kemphaan of vergrote Zilvermeeuw, is hun vakantie kapitaal. En opgetuigd met zijflappen, vario-luifels nemen ze een flinke plek in.
Ook wij hadden ooit zo’n de Waard. Een wat kleiner model, de Mantelmeeuw. Een tent die allang niet meer in productie is. We kregen ‘m van mijn zus, toen ‘ie al aardig op leeftijd was. Die tent dus, niet m’n zus… En wij hebben ‘m helemaal opgebruikt. Verteerd is ‘ie. Vergaan. Een fijne tent. En ondanks de vele haringen, stond ‘ie in 5 minuten. In Zweden, in Frankrijk. In weer en in ( veel ) wind.
Toen er een nieuwe tent moest komen, werd het echter geen de Waard. De firma de Waard zat in zwaar weer. Het aantal kampeerders liep terug. En de tenten werden plots niet meer gemaakt van het onovertroffen Ten Cate KS 202 doek. We gingen voor een ‘Otter’ van Randstad. Overigens een fabrikant, die al eerder dit soort tenten maakte als de Waard. Schijnt. Het is een fijne tent. Ook een piramide-model, met een extra diepe luifel, zodat beschut kan worden gekookt en gezeten. Gordijnen delen de ruimte in drieën. Twee ‘slaapkamers’ en een woongedeelte. Vorig jaar stond onze Otter in Goïngahûzen. En het was Otter-weer. Na een week was ik het zat en toog naar Veneboer in Drachten, voor die felbegeerde tweede driehoek aan de luifel én de zonneluifel, waarmee je de tent geheel af kon sluiten. Wat toch weer een aanzienlijke uitbreiding van het leefoppervlak zou bieden. Om het kort te maken, de flappen waren niet meer op voorraad en moesten speciaal gemaakt worden. Wat had men gedaan ? Alle Randstadtenten 20 cm verhoogd, i.v.m.  de steeds langer wordende Nederlanders. Met andere woorden, de nieuwe flappen pasten niet meer op ons ‘oude’ model. Buggar. Gefrustreerd kocht ik een Tarp. Een Tarp ? Ja, een Tarp. Dat is een katoenen dakje met heel veel ogen, dat je op heel veel manieren kunt gebruiken. Als dakje boven de barbeque. Als schaduwtentje op een hete dag. En als Varioluifel voor een surrogaat de Waard. Ik moet zeggen, toen het ding eindelijk naar tevredenheid hing, brak de zon door. Letterlijk.
Dit akkefietje bleek later een natuurlijke voorbode voor de ondergang van Randstad Tenten…