mispeljam…

Als hoofdredacteur van Andersøm, ben ik vaak onderweg… Zo moest ik vanmiddag in Ommen zijn. En omdat ik de reistijd achteraf toch ruim genoeg had genomen, reed ik binnendoor ( de TomTom telde overigens slechts twee minuutjes bij de reistijd op ). Over de Wijk naar Balkbrug. En weer terug na mijn afspraak, drie uur later. De weg slingerd zich door een couliselandschap met boomwallen en kronkelende slootjes. Het was genieten: een boer bezig met maaien voor het weer weer omslaat, het droge gras stuivend over het veld, buizerds vlak voor de auto langs en geen hond auto op de weg…
Er staan aan langs deze weg echt enorme bomen, die wel ’n paar honderd jaar oud moeten zijn.
Op de heenweg zag ik drie uitstallinkjes langs de route. Wat fruitkistjes met een bordje, de onvermijdelijke pompoenen, én een tafeltje met wat potjes jam. Een klein parasolletje hield de koopwaar uit het najaarszonnetje. Op de terugweg stopte ik bij de uitstalling met jam. Zes of zeven potjes van diverse vruchten. Waaronder drie potjes mispeljam. En ondanks dat ik daar wel benieuwd naar was, ging ik toch voor het potje zomerjam 2008 ( courgette, citroen & sinaasappel ). De mispeljam was zo dun dat ’t klotste in de zorgvuldig met een stukje stof afgedekte potjes. Ik zag dat alweer voor me, aan het ontbijt: een doorweekte zompige boterham met een onbestemde kleur… Natuurlijk had ik alleen maar weer een biljet van € 5,- En aangezien de handel tot dan toe waarschijnlijk nog niet zó hard gegaan was, zat er niet genoeg wisselgeld in het ‘tupperwaredoosje met sleuf in de deksel’. Ik betwijfel zelfs of de vorige klanten wel zo eerlijk waren geweest, want het was nog geen euro in losgeld los geld… Met het potje zomerjam en het 5 eurobiljet liep ik naar de boerderij. Er stond een auto op het erf met open raam en de staldeur stond open. Daarentegen was er geen hond te bekennen. Gelukkig maar ; ) Maar ook geen boer of boerin. Of struisse boerendochter… De deur naar de deel stond open, de deur naar het woonhuis op een kier. Geen klompen naast de deur. Ik riep een paar maal volluk! Maar er kwam geen reactie. Ik wierp nog een blik naar het melkvee, maar nergens was ook maar iets van een agrariër of z’n familie te bekennen. De deel stond vol met dozen met kleine plastic potjes. Bestond er een dopingcontole voor herkauwers ? Met de boekhouding die de boeren er tegenwoordig op na moeten houden weet je maar nooit. Weer buiten zette ik het potje weer op het tafeltje en net toen ik het omgewaaide paresolletje probeerde te fatsoeneren verscheen er een oud vrouwtje voor het raam. Was Hans en Grietje geen sprookje geweest, dan was dit de heks… Ze opende de voor deur en gebaarde dat ik binnen moest komen. Het dak was niet van peperkoek, dus waagde ik mij over de drempel en stapte tachtig jaar terug in de tijd. De heks Het vrouwtje was alleraardigst en strompelde voor mij uit door het museum huis op zoek naar wat wisselflorijnen. En ik nam de gelegenheid te baat om eens ongegeneerd kreeg de gelegenheid om ’s te ruiken (letterlijk) aan een boeren inrichting anno 1930. Ik kende dit soort meubels en kleden vooral uit de voormalige DDR en Polen… Een klein huiskamertje met dressoirs, wandklokken en tafelkleedjes. Een zijkamertje met een haastig opengeslagen bed. Wellicht had de vrouw net een knipje gedaan, toen er een één of andere idioot aan de achterdeur vrolijk volluk! had geroepen ? Ten slotte vond Eucalypta in de ( volgens mij sinds het overlijden van de boer, vijftien jaar geleden, niet meer gebruikte ) slaapkamer, nog wat losse munten. Eigenlijk verbaasde het me dat het euro ’s waren… Voor de beleefdheid keuvelden we nog even over jam en de boerderij en vertelde de boerin, dat deze tegenwoordig gerund werd door haar zoon en schoonzoon. Ik stelde me de twee voor als boer Bolus & boer Biet uit de Fantastische meneer Vos, van Roald Dahl. Kortom. Het werd tijd om te gaan…
Toen ik weer in de auto zat en de Wijk binnenreed, met Q8, Coöp en Rabobank, was ik weer terug in de 21ste eeuw. ETA 17.02 , gaf de TomTom aan en ik voelde me even als Marty McFly, in Back to the Future. En ik moest denken aan dat vingertje van Hans, dat ‘ie door de tralies moest steken om te zien of hij al wat was aangekomen. En aan de vader. Een boswachter nog wel…