stil…

Het was wat stil. Hier. Niet in het leven van de familie Anders. Dat niet. Zo moesten er bomen gezaagd worden. Een grote els bij mijn zwager. Die grotendeels boven het dak van de boerderij hing, zodat er met beleid gezaagd moest worden. En niet, zoals in ’t bos “van dik hout zaagt men planken en hatsa”. Er kwam ’n hoogwerker aan te pas en mán, wat wiebelt zo’n ding, wanneer ‘ie helemaal op z’n hoogst is… Da’s toch een beetje eng met een draaiende kettingzaag. Met beleid en touwen werd de 14 meter hoge boom vakkundig (al zeg ik ’t zelf) een kopje kleiner gemaakt. Wat rest is een leuke tuintafel. Een weekend later was de kerstboom aan de beurt. Da’s een stuk gemakkelijker. En ook dit jaar gingen we weer voor een wat kleinere. Thuisgekomen bleek ’t kreng weer maar nét in de kamer te passen. Buiten in ’t duin leek ’t nog zo’n bescheiden boompje… De vriendinnen van oudste dochter, die een weekendje mee waren naar Terschelling, mochten ‘m omzagen. En dat vonden ze geloof ik wel kek. Niet zo kek, als in een viskrat achter de auto op ’t strand, een dag later, maar toch.
Oja. En we zijn verhuisd. Wederom. Het huis waar Anders met z’n oudste dochter, doordeweeks verblijft verbleef, is verkocht. (zíj wél) Nu maar hopen op een strenge winter elfstedentocht, want de route loopt nu vlak langs huis…