vroeger…

werkte Anders als verpleger. Niet om de stoere beelden van M*A*S*H* of zo, maar om de doodeenvoudige reden, dat de halve familie al in het ziekenhuis werkte. Zo begon Anders na een tijdelijke baan als verpleeghulp aan de opleiding tot verpleegkundige A. Toen nog op de klasse afdeling. Iets dat wellicht nog steeds bestaat, zij het in verkapte vorm… En ik had het best naar m’n zin, hoor. Daar niet van. Maar uiteindelijk was het toch niet helemaal mijn ding. Dat heb je soms. In ’t leven. Ik bedoel, hoe oud was ik, toen ik die keuze maakte ? Direct na mijn middelbare school. Dus ga maar na… De reden om te stoppen was tweeledig. De eerste reden was, dat ik in die tijd nog jong was. En er natuurlijk een heel sociaal leven (vooral in ’t weekend) draaiende gehouden moest worden. Dan wil de studie nog wel ’s een achterstandje oplopen. Wat overigens niets te maken had met mijn functioneren. Ik was een beste kracht, al zeg ik ’t zelf… Maar ook was ik in die tijd een fervent (wind)surfer. Dus als er geleerd moest worden en het woei lekker, wilde dat nog wel eens voor gaan. Met andere woorden; op een gegeven moment zakte ik gewoon voor de tweede keer en was het exit ER. Stom misschien, in het vierde jaar, na zes jaar ervaring, maar het zij zo. Het had waarschijnlijk vooral te maken met het geen toekomst zien in deze branche… Dat had te maken met de tweede (échte) reden. Wanneer je al vijf jaar rondloopt in een betrekkelijk klein hospitaal, behoor je al bijna tot de inboedel. Je bent vertrouwd en goed ingewerkt. Dat leidde ertoe, dat ik meer deed dan van me verwacht kon worden. Het klopt natuurlijk niet, dat je als 3e of 4e jaars MBO-er afgestudeerde HBOV-ers moet inwerken. Het ging prima hoor, daar niet van. Maar het klopt natuurlijk niet. Ook was er in die tijd, ik spreek globaal over rond 1980, een ernstig personeelstekort in de zorg. Wat resulteerde in een komen en gaan van een eindeloze reeks parttimers en invalskrachten. Sommigen herintreders. Die er een tijdlang, laten we zeggen een ‘ jonge kinderen periode lang’ , uit waren geweest. Waardoor Anders meer deed dan hij wilde eigenlijk mocht. En Anders kwam in conflict. Met zichzelf. Tussen niet doen en wel doen. Niet doen; afblijven van dat infuus totdat de nachtarts zich eindelijk los kan rukken van de spoedeisende hulp, en iemand weg laten zakken in coma, met eventueel hoogstwaarschijnlijk schadelijke gevolgen of erger. Of wel doen; bijstellen en de beste vrouw behoeden voor onnodig leed om haar twee weken later weer redelijk gezond het ziekenhuis te zien verlaten. Ik deed het laatste en ontving de woorden: “goed dat je dat gedaan hebt, anders was de beste vrouw er wellicht al niet meer geweest, maar je mag dit nóóit meer doen…” Tja, wat moet je daarmee. Als achttienjarige ? Of: “prik jij maar (intraveneus), ik heb dat al zolang niet meer gedaan”, alleen maar omdat ik aardig kon prikken…
Nee, ik heb er nooit spijt van gehad. Van de keuze om te stoppen.
Waar ik wél spijt van heb, is dat ik nooit verder  heb geleerd. Iets HBO-erigs. Ofzo. Bosbouw, landschapsinrichting, biologie, journalistiek…
Ik zou ’t wel weten. Nu.