’n bytsje kultuer…

Zo. We zijn weer thuis. Nee… dat zeg ik verkeerd. We zijn weer in IJlst. Of Drylts. Zo u wilt. Na een weekend dat bol stond van Oerol. Vrijdagavond gingen we, na even sfeer snuiven op de Westerkeyn, gelijk al naar het lichtje. Kenners weten wel waar dat is. Een mooie avondlucht, boven het wad, was het decor voor een plezante voorstelling. Belgen. Dat wel. Over zeemannen, zeemansvrouwen, storm op zee en andere zeemansdingen. Chaotisch, stormachtig en met humor en dans (ja; die combinatie kan ook). Maar vooral op een mooie plek, met een mooie aankleding. Sowieso vind ik voorstellingen, waarbij het langzaam donker wordt, en de belichting vervolgens een steeds grotere rol gaat spelen, altijd wel wat hebben…
Zaterdag ging ik met oudste dochter naar ‘Een mond vol zand‘, in een duinpan op West. Weer heel anders. Serieuzer vooral. Met mooie muziek(instrumenten) en prachtige muziek. Over een vrouw die haar man, een oorlogsfotograaf, kwijt raakt aan een Afghaanse vrouw. Mooi, mooi, mooi.
Aan ’t eind van de middag nog even ’t dorp in voor wat straat theater. We boften, want belandden bij The Others. Er zitten nl. nogal wat mindere acts bij… Maar The Others waren zijn leuk. Heel leuk. Niet alleen om de naam ; ) Met goeie Engelse humor, ondanks de voorspelbaarheid. Jongste dochter mocht nog even assisteren (geen camera mee natuurlijk) en werd zo even deel van de voorstelling.
Na het eten rap naar Circus Klezmer. Ook erg leuk, hoewel ik blij was dat ik niet vooraan zat… Een Hongaarse ? trouwpartij in een setting van een Oost-Europees marktplein. Met natuurlijk de nodige (lucht)acrobatiek, jongleurs-kunsten en kolderieke interactie met het publiek.
Thuis een snelle dark-roast senseo, want we moesten wel wakker blijven natuurlijk. Door ’t weiland hobbelden we op de fiets naar het Geitenweitje, voor ‘Midzomernachtdroom‘ van Karina Kroft. Gelukkig had ik dochterlief haar geschiedenis laatst overhoord. Want zonder een stukje kennis over deze Griekse tragedie, is het een en ander toch ’n stuk moeilijker te plaatsen. De filmversie van Woody Allen, welke ik ooit zag, blijkt achteraf wel een hele vrije versie van het geheel…
Het werd een gedenkwaardige uitvoering. Ook voor de acteurs, geloof ik. Want na een onderbreking (terwijl een van de acteurs nét met z’n broek op zijn knieën stond) voor  iemand in het publiek, die onwel geworden was, werd er een tweede maal gestopt voor een mega-hoosbui, waarop de technici besloten dat de luidsprekers veilig geborgen moesten worden. Toen ik vroeger nog geluidsman was, pakten we die dingen gewoon goed in, zodat een buitje geen kwaad kon…