op ‘e fyts…

Er werd weer ‘ns gefietst. Want. Net als bijvoorbeeld Cat houd Anders ervan, er zo nu en dan ‘ s alleen op uit te trekken. Niks zo lekker om je gedachten te laten gaan tijdens ’n fietstochtje. Maar ik moet wel ’n doel hebben. Fietsen voor de kat z’n staart ligt me niet zo. En. Omdat Anders op school wat langer door moest, was de rest van de familie het gezin al eerder neergestreken in Drenthe. Door familieomstandigheden ging de huizenruil met Noorwegen dit jaar niet door. En werd het wel huizenruil, maar met kenissen uit Drenthe. Zij bewonen een rietgedekt boerderijtje, mét zwembad in de tuin, in de buurt van Zuidwolde. Voorwaar ook geen slechte ruil…
Maar goed. Het fietsen. De weersvoorspellingen waren niet al te best. Na weken zweten op school, kondigde de weeromslag zich precies aan, aan het begin van mijn vakantie. Gelukkig viel het alleszins mee.  Na nog wat huishoudelijke klusjes, het smeren van de bruine puntjes en de krentenbollen en de laatste inpakkerij, kon er om 10.30 worden gefietst. Ondanks de dreigende luchten. Om van IJlst in de ‘Rottige Meenthe’ te komen zou je eigenlijk ter hoogte van Hommerts het Margrietkanaal moeten oversteken. Helaas is daar nergens ’n fietspontje en kun je dus óf over Spannenburg, zodat je begint met een kaal lang stuk langs de provinciale weg. Óf je fietst ’n stukje om over Sneek. Over het schelpenpaadje naar Tinga, door Duinterpen onder het viaduct het Rasterhofpark in. En zo fiets ik donderdag 9 juli, langs de nieuwbouw van de nazaten van Gerrit v.d. Valk, die ook nog ’s de brutaliteit hebben, om het hele pad door het park af te zetten met een bordje werk in uitvoering en een oranje net over de gehele breedte van het pad. Affijn, zo’n bordje is rap verzet en de fiets kan simpelweg over het net worden gereden, nadat de paaltjes horizontaal zijn gelegd. Stakkers ! In Twellegea nog even langs de PW206 en toen naar Langweer. Er staat een straffe wind, maar de meeste tijd heb ik ‘m schuin achter. Het fietspontje (de ‘grote’ pont is donderdags tussen twaalf en twee uit de vaart voor onderhoud, dat wist ik niet maar dat gaf ook niet, want er is daar ook nog een speciaal fietspontje dus) zet me voor zeventig eurocent aan  de andere oever. En de schipper heeft gelukkig ook nog wat tieraps om mijn rammelende low-riders te fixeren. Koffie ? Nou, eigenlijk niet. Ik wil door. Maar de tweedehandsboekenwinkel in de dorpsstraat van Langweer kan ik niet weerstaan. Maar my oh my… wat een prijzen : ( Ik zie ’n oud boek van Piet Bakker, dat ik ooit voor een luttele euro op de rommeltjesmarkt in Koudum kocht, hier staan voor maar liefst € 7,- Da’s wat te gortig. Het is overigens een heel aardig vooroorlogs boek over twee vrinden, die met een Pampus van Amsterdam naar Friesland varen. In een beetje vreemde ‘Adriaan en Olivier – stijl’ geschreven. Adriaan en Olivier, die van ‘achteloos draaide hij het stuur driemaal rond’ en van de stofjes-stoffen passage, toen het duo aan ’n stikkie zat. Maar ik dwaal af geloof ik. Van Langwar gaat het naar Boarnsweach, waar het nog even zoeken is naar het fietspontje. Het blijkt verscholen achter ’n vakantieparkje en zet me voor ’n dubbeltje meer als daarstraks aan de overkant van de Scharster Rijn. Typisch Hollands overigens, om het dorp één bordje neer te zetten dat verwijst naar een pontje, en je vervolgens vier kruisingen lang in het ongewisse te laten, onder het mom van ‘zoek het zelf maar uit’. Bij een picknikbank wordt eerst gepauzeerd met bruine broodjes en koude koffie. Nog even ’n plasje aan de oever van ’t plasje en dan naar Skarsterbrȇge. Bij Ousterhaule kom ik ’n bocht om en schrik me rot schrik van ’n buizerd die daar vlak voor m’n neus van een paaltje opvliegt. Het beest schrok natuurlijk net zo zeer van mij als ik van hem… Via Rotsterhaule gaat het naar Easterskar. Een natuurgebied van it Fryske Gea. Het is mooi fietsen. De buien blijven rondom dreigen, maar lozen niet meer dan wat muggenpis sputtertjes. Het fietst lekker door en bij Rotstergaast neem ik ’t fietspontje over de Tjonger. Het pontje moet met de hand worden bediend en het zweet staat me op de rug. Zwaarder dan ik had verwacht en er is ook niemand om even af te lossen. Misschien ligt ’t aan de staaldraad die niet helemaal lekker over de rol loopt… Aan de andere kant gaat het langs de oever van de Tjonger, of Kuunder zoals ‘ie verderop heet, zuidwaarts. ( wordt vervolgd )