Net terug van de Grië. ’n Wandeling met zo’n twintig nordic walkers. Niet dat ik al prikkend mee ging. Want ik heb ’t niet zo op die stokken. Maar het was wel heel aardig om weer ‘ns over het mooiste stukje Terschelling te struinen. De groep is ook al ’n keer of vijf, in verschillende samenstellingen, met mij mee geweest. En ze vragen ieder jaar weer om mij, iets wat me toch wel streelt toch ’n teken is dat ze m’n verhalen wel aardig vinden… De Amerikaanse Vogelkers hing krom van de bessen, de lamsoor was uitgebloeid, maar de zeekraal smaakte nog prima. De sacherijnige kooiker van de Horrekooi keek weer als vanouds toen hij langs ons reed. En er stond Eekhoorntjesbrood ter grootte van een… halfje brood. En halverwege brak de zon door. Viel ook niet meer te lijmen…
Zeekraai.org 
Je hebt je geamuseerd dus…
Ik kan me er iets bij voorstellen…
Als ik weer goed kan stappen dan ga ik ook eens op Terschelling rond struinen, dat lijkt me wel wat. Zonder die stokken dan, want dat lijkt me niks.
“Werken” noemt ie dat… jaja!
Moet ik toch ook nog eens heen, de Waddeneilanden. Ja, ik ben er wel eens geweest, in een café tijdens een zeiluitje met het bedrijf waar ik toen werkte. Maar van het eiland heb ik niets gezien.
Ik overweeg om stokken aan te kopen voor mijn tocht. Het geeft toch een bepaalde stabiliteit op oneffen ondergrond. Vertellen ze me toch ;)
Kon je ze zonder prikkers wel bijhouden?
Leuk stukje. Ik heb ze wel. Die stokken. Ze staan al een tijdlang onaangeroerd in de kast. Maar ik krijg er nu weer zin in. Er is in mijn eigen ogen niets mis mee. Door met stokken te lopen beweeg je niet alleen je benen maar ook je armen. Je beweegt dus dubbel op. En je kunt heel goed je balans houden. Maar je moet het wel op de juiste manier doen.