dood…

Mijn schoonvader is overleden. ’n Beetje webloggert had daar natuurlijk een prachtig stukje over geschreven. Of gedicht.
Ik ben geloof ik wat meer van de journalistieke kant. Hij is overleden. Hij was ziek. En het is beter zo.

Dat laatste is natuurlijk een vreselijk cliché, maar in dit geval niet minder waar. Want wanneer het zorgteam begint over opvoeren van medicatie. Lees: morfine. Het heeft over het ‘opstellen van een euthanasieverklaring’. Dan is het alleen maar oké, dat je uiteindelijk sterft in je slaap. Voordat. Je moet nadenken over een datum. Of een tijdsstip. En je bang wordt. En de twijfel komt.
En of je dan dood ging aan die 10 mg morfine, die je kreeg om ‘ns een nacht door te slapen, omdat je hart dát al niet kon hebben. Of sowieso was overleden, aan een hart dat nog maar voor 5 % functioneerde… Dat doet er natuurlijk niet meer toe.

Kijk. Vroeger, toen de farmaceutische industrie het nog moest hebben van een hoofdpijn-poedertje en een laxeer-middeltje. Dan kwam in zo’n geval de dominee aan huis. Deze hield ’n vaag verhaal aan de rand van je bed. En wanneer er dan iemand met de Mexicaanse griep op ziekenbezoek kwam, dan was je de bok. En stierf je aan een longontsteking, of een hartstilstand.
Maar tegenwoordig is er voor elk kwaaltje wel een pilletje. En een pilletje voor de bijwerkingen van dat eerder gegeven pilletje. En weer ’n tablet tegen de bijwerkingen van deze pil. Zodat je medicijnvoorraad op het laatst niet onderdoet voor een gemiddelde dorpsapotheek. En zo kun je de boel nog ’n tijd rekken. Kostbare tijd ook. Maar er komt ’n tijd, dat je er klaar mee bent. Met je leven. En de kwaliteit ervan.

Maar dan, hè.
Gelukkig zijn er tegenwoordig kisten, van ruw ongeschaafd hout. Waarop de kleinkinderen met restjes verf uit opa’s schuur, hun handen kunnen zetten. Zonder satijn. Zonder franje. Net als het leven zelf, zeg maar. En mag je zelf een rare oom, een melancholisch lied laten spelen op de trekkast. Rond die kist, in z’n eigen schuur, waar ‘ie zo graag was. Met een glas glühwein bij de houtkachel. Zoals opa dat altijd zelf deed. In plaats van een plak cake in ’n sfeerloze aula en iets uit de uitvaart top twintig…

Dus wanneer u dacht, wat is het hier stil…