zweefthee…

Vroeger. Had ik ’n meisje, dat enkel thee dronk. Geen koffie. Thee. Ze heette Renate en had er toen al sterrenmixthee in zakjes bestaan, dan had ze dat gedronken. Veel Een aantal vriendinnen later, leerde ik vrouw Anders kennen. Welke bij mijn familie koffie heeft leren drinken. Zwart dus. Sterk en zwart. Uit zo’n Italiaans percolator potje. Dat was dus gelijk hogeschool koffiedrinken voor haar. Melk of koffiemelk hoorde er niet in en was ook nooit in huis. Koffiemelk dan. Melk natuurlijk wel. Maar niet voor in de koffie, dus. Vele jaren later drinkt Anders zelf ook niet meer van die sterke koffie. Dat komt eigenlijk door het eetcafé, waarbij je de hele dag door, dan weer met die dan weer met die even ’n bakje deed. Da ’s niet goed voor je maag en aangezien er een espresso apparaat stond ter waarde van een middenklasse auto, waarmee ook heerlijk cappuccino en koffie verkeerd gemaakt kon worden, stapte ik over op deze laatste koffievariant. Thee drink ik nog steeds weinig. Soms ’n bakje ’s avonds. ’t Liefst ‘winterglow’ of kaneelthee. Maar dat is natuurlijk weer geen echte thee, waarschijnlijk. Ook vrouw Anders is weer terug bij thee. Sterrenmix, groene thee met cranberry en meer van dat soort vage zakjes. Ik was laatst in Amsterdam, en daar dronk men grote glazen heet water met een bos mintbladeren. Ik hoorde van onze kennissen, die daar de horeca bestieren, hoeveel winst ze maakten met zo’n zak bladeren van de groothandel. En afgelopen weekend, op een arti farty bijeenkomst dronk men kamillethee. Zomaar. Aan de bar… De laatste keer dat ík kamillethee dronk, was als jongetje van acht. Dat moest van mijn moeder, als ik verkouden was. En vies dat ik dat vond…