terug…

Net terug uit Oostenrijk. Van de sneeuw. Naar de sneeuw. Want toen we, iets meer dan ’n week, IJlst achter ons lieten lag er ’n flink pak sneeuw. En nu ligt er weer zo’n 10, vijftien centimeter…
In de dagen ertussen werd er geboard. Gewandeld. Door de sneeuw gereden. Dokters bezocht (oudste dochter verdraaide haar knie met boarden), en gedronken op het nieuwe jaar. En ik las ’n boek. Eindelijk. Weer eens. ‘Het Einde van de Cirkel’, van Tom Egeland. Geschreven twee jaar vóór de ‘Da Vinci Code’. Boeiend boek. Ik hou wel van die twijfels en alternatieve denkwijzen over de bijbel.

Wat ons ook opviel: zeker meer dan 75 % van de wintersporters draagt een helm tegenwoordig. Zowel skiërs als snowboarders. Goeie zaak. Het wordt ook steeds drukker en hoe goed je zelf ook bent, je bent ook afhankelijk van anderen. Die misschien wat minder getalenteerd zijn of gewoon roekeloos. Onze kinderen moeten altijd ’n helm op. En moeders was solidair dit jaar. Ikzelf kon geen passend dopje vinden (raar hoofd) en deed ’t met m’n gebruikelijke mutsje. Toch maar ’s op zoek in de uitverkoop straks.

Onder de (illegaal) gezaagde kerstboom, lag voor papa het boekje ‘Taal is zeg maar echt mijn ding’, van Paulien Cornelisse, een bundeling van haar taalcolumns uit het NRC Next. Daarin een vilein stukje over mensen die aan het eind van ’t jaar lijstjes maken…
En nu moet ik iets bekennen. Dat deed ik ooit ook. Lang genoeg geleden om het nu wel te kunnen bekennen… Ik maakte als 17, 18 jarige (ofzo) aan het eind van het jaar wel ‘ns een terugblik met ’n aantal top vijfjes. Zeg maar. Dé muziek, prettige gebeurtenissen, meisjes, tv programma’s, favoriete kroegen, enz. van dát jaar. Dat ging dan in ’n dichte envelop, welke ik in december, tussen kerst en oud & nieuw, dan weer opende. Dan volgde een traditionele terugblik met ’n borrel en ’n korte vooruitblik op het komende jaar. ’t Klinkt ook echt een beetje zielig, nu ik ’t zo opschrijf. Paulien schrijft ’t volgende:

Er zijn mensen die het doen hoor, het evalueren. Ik ken iemand die een soort jaarverslag over zichzelf schrijft, en dan eens lekker gaat zitten bepalen wat de toekomst in het komende jaar moet brengen. Hoe ongelooflijk levenslustig ben je dan, als mens? Dat je dat aan kunt? Ik stel me voor dat hij dat doet met glas GOEDE WIJN erbij, en dat hij dan gaat zitten genieten van alles wat hij het afgelopen jaar heeft mogen meemaken. En hoe hij alle ervaringen kan ‘meenemen’ naar het nieuwe jaar, zodat dat nóg geslaagder wordt!
Om doodmoe van te worden.

Erg hè ? Paulien heeft eigenlijk wel gelijk.

Maar uh… terug naar de vakantie. Prima dus. Dochter stond na tweeënhalve dag alweer op het snowboard. ’t Was aan de warme kant, maar door de ligging en de hoogte van het skidorp is er eigenlijk altijd wel sneeuw. We waren er voor de vierde keer. Met kerst aten we zuurkool. Met oud en nieuw toostten we met glühwein. Met de Röttl’s van het berghaus. Nieuwjaarsdag reden we door de sneeuwbuien terug naar Emmen. Daar lag de volgende ochtend wederom 30 cm. Zodat we de zaterdag erna nog ‘ns bijna twee uur deden over ’t laatste stukje naar IJlst. Want ja, je kunt zelf wel een AWD met winterbanden hebben… dat helpt maar tot op zekere hoogte, als je medeweggebruikers met 30 km/u op zomerbandjes over de snelweg glibberen.

Intussen staan de kienders weer elke middag op de schaats. Op de ijsbaan, dat wel. Vaders had het na ’n rondje of zeven wel gezien… Die is te verwend met Thialf-ijs.