scheufeln…

Vroeger. Kreeg ik altijd de schaatsen van m’n oudere zus. Dat was toen gewoon zo. Zuinigheid met vlijt. Het was 1974 of zo.
Mijn zus kreeg nieuwe kunstschaatsen. Op de groei, maat 41. Ze is blijven steken bij maat 39. Verkeerde zuinigheid natuurlijk. Ze liggen nu nóg op zolder… En voor een jongetje van van 11 zijn witte kunstschaatsen ook niet echt stoer. De meeste jongens uit de klas hadden ‘ijshockies’. We woonden in Schiedam en het meeste schaatsen vond, voor ons kinderen, plaats op de ondergespoten tennisbaan van TSF, de Poldervaart of de vijvers van het Beatrixpark. Later, op de middelbare school verplaatste het schaatsen zich naar de Vlaardingse Vaart. Van daar kon je naar Schipluiden, Delft en Maasland. Warme chocomel en erwtensoep werden verzorgd door café Vlietzicht. Ik kreeg de te grote noren van de broer van een vriend. Met twee paar geitenwollen sokken wou dat net. En daarop reed ik ooit de Westland Marathon. ’t Was een lijdensweg. Ik had nog nooit op hoge noren gestaan, laat staan ’n paar van drie maten te groot. Terwijl mijn vrienden met mooie lange slagen van mij wegreden, vervloekte ik die dingen. Ik kwam rond, maar mijn liefde voor de schaatssport was op ’n dramatisch dieptepunt beland.
Het was tijd voor maatregelen. De volgende dag toog ik naar de binnenstad van Rotterdam voor een paar nieuwe schaatsen. Lage noren moesten het zijn. De dame van de sportwinkel adviseerde mijn nieuwe schaatsen ’n maat te klein te nemen. Huh ? Ze voegde er aan toe, dat als ik spijt had van de aankoop, ik ze zelfs na een proefrit nog kon komen ruilen tegen ’n paar groter. En natuurlijk ben ik nooit meer teruggeweest. Het bleek dé gouden tip. En als je warme voeten wilde, knipte je maar ’n paar geitenwollen sokken óm je schaatsen.
Later, toen ik in Groningen woonde, nam ik les. Samen met Maarten toog ik één avond per week naar de schaatsbaan aan de Paterswoldseweg. De baan bestaat niet meer, de Groningers schaatsen nu op de nieuwe halfoverdekte baan van Kardinge. Maar op dat oude onoverdekte baantje in het park, leerden wij recht boven onze ijzers te staan, de knieën boven de neuzen van onze noren. We leerden diep te zitten. Onze afzet zíjwaarts te maken. En, het belangrijkste van alles: pootje over. Want als je pootje over kon, dan was je een kenner. Een crack. Zo dachten wij toen nog. Aan de schaatsbeschermers hingen wij aan elkaar in de bocht. De een de ander in (on)balans houdend. En aan het eind van de winter begon het daadwerkelijk ergens op te lijken. De laatste lessen hebben we gelaten voor wat ’t was. Starten was voor mietjes. Voor sprinters. Wij lieten een bolling van 23 in onze ijzers slijpen en reden onze rondjes intussen al op het Paterswoldse en het Zuidlaarder Meer.

’t Mooie is natuurlijk, dat je het schaatsen, net als fietsen, nooit verleerd. En of ’t nu in Thialf is of in de Smelt. Op ’n stuk ondergelopen land, het Waterplak boven Midsland of de ijsbaan van IJlst. Ik heb nog altijd lol van de lessen die ik toen gehad heb. Zelden heb ik meer waar voor m’n geld gehad. Een echte elfstedenrijder zal ik ook nooit worden, maar het is ’t verschil tussen zijwieltjes en écht kunnen fietsen.