boekenpraat…

Elsje vond ’t maar niks. Die schijnbaar nodeloze details in de Millenium serie, van Stieg Larsson. Ik wel. Ik hou daar wel van. Maj Sjöwall en Per Wahlöö waren de meesters van de details. De observaties van hoofdpersoon Martin Beck bij het betreden van een verdacht pand zijn nog steeds onovertroffen. Ik heb ze verslonden. De tien detectives uit de serie, geschreven tussen 1965 en 1975. En nog steeds zijn het pareltjes in de Zweedse misdaad literatuur. Want sindsdien ben ik Scandinavische, maar toch vooral Zweedse thrillers cq. detectives blijven lezen. En het gros komt nu eenmaal uit uit Zweden.
De meest omvangrijke serie, na Sjöwall en Wahlöö, is natuurlijk de Wallander reeks. Over hem las ik laats een pakkende recensie. Ik kan ‘m zo snel niet meer vinden, maar de strekking was, dat in ieder boek de hoofdpersoon, Kurt Wallander, worstelt met zichzelf, zijn familie, z ’n gezondheid en de hoofdcommissaris. Het moordonderzoek maar niet wil vlotten. En hij al minstens drie boeken lang twijfelt of hij niet buiten Ystad moet gaan wonen en misschien een hondje moet nemen… In die zin zijn de boeken van Henning Mankell voorspelbaar. En toch weet je niet hoe snel je naar de winkel of bibliotheek moet voor de nieuwste Wallander.

Intussen zijn er zoveel Scandinavische  misdaadromans op de markt, niet in de laatste plaats door de inspanningen van uitgeverij de Geus, dat het vrijwel niet meer te doen is alles te willen lezen. Wanneer ik alleen hier al hier in de kast kijk, zie ik zo’n 30 verschillende namen, waaronder natuurlijk ook de bekendere als Lisa Marklund (Annika Bengtzon), Håkan Nesser (Van Veeteren) en de IJslander Arnaldur Indrðason (insp. Erlendur). Na de Geus volgden natuurlijk al snel meer uitgeverijen, die doorhadden dat er in Nederland een goede markt was, voor dit genre. En met zoveel uitgeverijen en uitgaven, zit er natuurlijk ook wel ‘ns wat minder werk tussen…
Ook de vertaler is overigens van een niet te onderschatten belang. Want ondanks mijn inspanningen bij Zweedse les, lees ik alles natuurlijk gewoon in het Nederlands. Me dunkt… Niels Holgersson in het Zweeds is al moeilijk genoeg. En dan heb ik ’t ook nog over het prentenboek…

Maar om nog even terug te komen op Stieg Larsson. Dat blijft natuurlijk gewoon een avonturenboek. Met een stoere hoofdrolspeler, wat schietpartijen en wat vrouwenperikelen. Wat niet wil zeggen dat ik ’t niets vind. Het zijn absolute ‘pageturners’ en het complot zit redelijk goed in elkaar. Als een IKEA kastje, zeg maar… Maar dan zijn Sjöwall en Wahlöö in deze vergelijking ’n Lundia kast !

terug…

Net terug uit Oostenrijk. Van de sneeuw. Naar de sneeuw. Want toen we, iets meer dan ’n week, IJlst achter ons lieten lag er ’n flink pak sneeuw. En nu ligt er weer zo’n 10, vijftien centimeter…
In de dagen ertussen werd er geboard. Gewandeld. Door de sneeuw gereden. Dokters bezocht (oudste dochter verdraaide haar knie met boarden), en gedronken op het nieuwe jaar. En ik las ’n boek. Eindelijk. Weer eens. ‘Het Einde van de Cirkel’, van Tom Egeland. Geschreven twee jaar vóór de ‘Da Vinci Code’. Boeiend boek. Ik hou wel van die twijfels en alternatieve denkwijzen over de bijbel.

Wat ons ook opviel: zeker meer dan 75 % van de wintersporters draagt een helm tegenwoordig. Zowel skiërs als snowboarders. Goeie zaak. Het wordt ook steeds drukker en hoe goed je zelf ook bent, je bent ook afhankelijk van anderen. Die misschien wat minder getalenteerd zijn of gewoon roekeloos. Onze kinderen moeten altijd ’n helm op. En moeders was solidair dit jaar. Ikzelf kon geen passend dopje vinden (raar hoofd) en deed ’t met m’n gebruikelijke mutsje. Toch maar ’s op zoek in de uitverkoop straks.

Onder de (illegaal) gezaagde kerstboom, lag voor papa het boekje ‘Taal is zeg maar echt mijn ding’, van Paulien Cornelisse, een bundeling van haar taalcolumns uit het NRC Next. Daarin een vilein stukje over mensen die aan het eind van ’t jaar lijstjes maken…
En nu moet ik iets bekennen. Dat deed ik ooit ook. Lang genoeg geleden om het nu wel te kunnen bekennen… Ik maakte als 17, 18 jarige (ofzo) aan het eind van het jaar wel ‘ns een terugblik met ’n aantal top vijfjes. Zeg maar. Dé muziek, prettige gebeurtenissen, meisjes, tv programma’s, favoriete kroegen, enz. van dát jaar. Dat ging dan in ’n dichte envelop, welke ik in december, tussen kerst en oud & nieuw, dan weer opende. Dan volgde een traditionele terugblik met ’n borrel en ’n korte vooruitblik op het komende jaar. ’t Klinkt ook echt een beetje zielig, nu ik ’t zo opschrijf. Paulien schrijft ’t volgende:

Er zijn mensen die het doen hoor, het evalueren. Ik ken iemand die een soort jaarverslag over zichzelf schrijft, en dan eens lekker gaat zitten bepalen wat de toekomst in het komende jaar moet brengen. Hoe ongelooflijk levenslustig ben je dan, als mens? Dat je dat aan kunt? Ik stel me voor dat hij dat doet met glas GOEDE WIJN erbij, en dat hij dan gaat zitten genieten van alles wat hij het afgelopen jaar heeft mogen meemaken. En hoe hij alle ervaringen kan ‘meenemen’ naar het nieuwe jaar, zodat dat nóg geslaagder wordt!
Om doodmoe van te worden.

Erg hè ? Paulien heeft eigenlijk wel gelijk.

Maar uh… terug naar de vakantie. Prima dus. Dochter stond na tweeënhalve dag alweer op het snowboard. ’t Was aan de warme kant, maar door de ligging en de hoogte van het skidorp is er eigenlijk altijd wel sneeuw. We waren er voor de vierde keer. Met kerst aten we zuurkool. Met oud en nieuw toostten we met glühwein. Met de Röttl’s van het berghaus. Nieuwjaarsdag reden we door de sneeuwbuien terug naar Emmen. Daar lag de volgende ochtend wederom 30 cm. Zodat we de zaterdag erna nog ‘ns bijna twee uur deden over ’t laatste stukje naar IJlst. Want ja, je kunt zelf wel een AWD met winterbanden hebben… dat helpt maar tot op zekere hoogte, als je medeweggebruikers met 30 km/u op zomerbandjes over de snelweg glibberen.

Intussen staan de kienders weer elke middag op de schaats. Op de ijsbaan, dat wel. Vaders had het na ’n rondje of zeven wel gezien… Die is te verwend met Thialf-ijs.

stout…

Nadat ik dochterlief en vriendin vanmorgen op de snelboot naar Terschelling had gezet, toog ik nog even naar de plaatselijke boekhandel. Voor de verjaardag van vanavond kocht ik ‘de Schrijfwijzer‘, van Jan Renkema. Want de jarige is bezig met ’n opleiding, waarbij zulks wel van pas komt. En voor de collega, die al een paar maanden ziek thuis zit, ‘n boek over boeren in Fryslân. Al met al was Anders al gauw drie kwartier in de winkel. Want wat is er toch een boel moois. Natuurlijk kon ik het niet laten een herschrijving van Darwin ’s logboek van de Beagle mee te nemen voor mezelf. En stond ik nog even te kwijlen bij de heruitgave van ‘The Origin of Species’. En ik deed nog iets stouts…
Ik zette de twee exemplaren van Emma ’s ‘Aangeraakt‘, welke ’n beetje achteraf stonden, prominent in het schap. Nog nét niet in de boeken top 10…

Potter…

Afgelopen weken was onze oudste dochter in de ban van de nieuwe Harry Potter. Vorige week woensdag, om 1 minuut na middernacht ging ‘Harry Potter and the Half Blood Prince‘ wereldwijd in premiere. De voorafgaande week hadden we de eerdere delen al op d.v.d. gezien. En ik moet zeggen, ondanks dat het niet helemaal mijn genre is, werd ik toch ook langzaam gegrepen door het Harry Potter virus. Het werd strootjes trekken, tussen vrouw Anders en mijzelf, om wie er mee mocht/moest. Vrouw Anders was de bok klos. En zo togen ze rond middernacht naar het Hoogeveense Luxor theater, dat voor de gelegenheid was opgeleukt met vuurpotten en rookmachines. De echte diehards waren ala HP verkleed en in maar liefst drie zalen draaide de nieuwe film. Half vier (!) waren ze thuis. Vermoeid en voldaan…

Gisteren was het mijn beurt. Samen met jongste dochter keek ik hier in een uitverkocht dorpshuis (90 pers.) naar Harry, Ron en Hermelien. En zal ik ‘ns wat zeggen ? Ik denk dat ik vanmiddag maar ’s naar de bibliotheek ga, voor het vervolg…

Aleksej Wii ?

Naast de Wii, die grotendeels door dochterlief bij elkaar gespaard is, zat Anders de laatste tijd vooral in de boeken. Met zijn neus dan.
Na een lange periode van vooral Scandinavische thrillers, ben ik de laatste jaren gek op Oost Europese en Russische literatuur. Deels verklaarbaar door de bemoeienissen met Wit-Rusland natuurlijk. Zo las ik laatst ‘de Man die zijn wereld opdronk‘, van Aleksej Ivanov. Met een hoofdpersoon, die maar zo uit een boek van John Irving of William Kowalski weggelopen zou kunnen zijn. Met één groot verschil: het is een Rus. Een Russische onderwijzer, om precies te zijn. Met een voorliefde om de gebeurtenissen in zijn leven samen te vatten in verzen en gedichten. Naast de strubbelingen met zijn niet al te brave leerlingen en een autoritaire adjunct-directrice, zijn het vooral de belevenissen met z’n vriend Hokker, die tot hilarische taferelen lijden. Viktor Sergejevitsj worstelt met het leven, de liefde en de wodka. De climax van het boek zit in het (laatste) deel waarin Vitja met een groep leerlingen de wildernis intrekt. Een aanrader.
(voor een échte recensie klik hier)

En als laatste las ik ‘Kleine Landjes‘ van Jelle Brandt Corstius uit. Ik was er een tijdje terug al in begonnen. Maar was ’t even kwijt. Dat heb je wel ‘ns, wanneer je op twee plaatsen woont… En om er maar weer even in te komen, ben ik maar weer van voor af aan begonnen. En ik heb, ondanks de soms tragische verhalen, nog meer moeten lachen om de belevenissen van onze correspondent, als om zijn eerste, ook al vermakelijke ‘Rusland voor Gevorderden’. Natuurlijk kwamen sommige passages bekend voor, na het zien van de serie. Maar om heel eerlijk te zijn, heb ik, ondanks dat ik de serie erg boeiend vond, nog meer genoten van het boek. Dank, Jelle.

Nu maar weer ’s een Scandinavische thriller.
Er liggen er nog minstens vijf te wachten…