urbi et orbi…

Dochterlief zit op een school met de bijbel. Vrijwillig hoor… De sfeer op de ‘openbare’ vonden we simpelweg een stuk minder. En ach, van wat bezinning godsdienstonderwijs is nog nooit iemand minder geworden. Hoewel ?
Vorige week ging het natuurlijk regelmatig over pasen. Het hoe, wat en waarom… en wat die haas daar dan nog mee te maken had. Aan het eind van het scheppingsverhaal stak dochterlief haar vinger op, en vraagt “maar wie heeft God dan eigenlijk geschapen ?”
Moest ze gelijk nablijven ! Voor een ‘woordje’ met de meester. En bij dat ‘woordje’ moest meester het antwoord natuurlijk  ook schuldig blijven.

Het levert in elk geval een onderwerp op, voor het ‘tienminutengesprek’ van komende donderdag…

lentekriebels…

Dat was raar. Vanmorgen. Na een week voorjaarsvakantie reed ik vanochtend ineens niet meer in het donker naar school. Vertwijfeld keek ik naar de elektronische klok op ’t industrieterrein. Bang dat ik te laat was. Hetgeen natuurlijk niet het geval was…
Vandaag begint de meteorologische lente. De eerste lammetjes zijn alweer geboren. En de zon schijnt. Ik ben er nu ook wel klaar mee. Met de sneeuw, de kou en de nattigheid…

moe…

Ik zou misschien wat moeten zeggen over die beschamende vertoning gisteravond in de Kamer. Over de werkelijk oerdomme manier van Rita Verdonk om ook ’n steentje bij te willen dragen, aan iets waar ze overduidelijk geen verstand van heeft, en waarmee ze slechts aantoont het niveau te hebben van een schreeuwend en klagend lid van de familie Ruijmgaart.
Over de democratie in Nederland. Maar dat kunnen anderen veel beter.
Of over onze kamervoorzitster. Die misschien beter een dames-leesclubje kan gaan leiden.
Ik zou wat wíllen zeggen over de spannende ontknoping op de 1000 mtr. voor dames, op de spelen. Over de revanche van Anette Gerritsen. Over de prachtrit van Laurine van Riessen (ik had niet gedacht dat die tijd later nog goed zou blijken voor brons). En dat 0.02 sec. echt helemaal niks is. Zeker gezien de onnauwkeurigheden in de tijdswaarneming…

Maar ik ben moe. Erg moe. Van het late opblijven voor al die mooie wintersport. Van ’n semester adhd-vmbo-ers. Van de open dagen…
Dus ik laat ’t hier bij. Voor nu dan…

lappenmand…

Niet alleen Anders zit in de lappenmand. Andersøm ook. Zo had ik ’n stukje klaarstaan over de tienminutengesprekken van beide dochters. De een op het voorgezet-, de ander nog in het basisonderwijs. Maar dat is intussen alweer gedateerd. En ook mijn mening over de stelling ‘kinderen die klassikaal les hebben gekregen, worden later socialere mensen’ heb ik ietwat moeten nuanceren. Dus ook dat artikel, want dat was ’t inmiddels wel; een heus artikel, moet herschreven of in de prullenbak. En m’n kop staat er ook eigenlijk helemaal niet naar. Naar discussies. Meningen. Elke dag weer. De mening van Freek de Jonge bij P&W. Of die van de tafelheer bij dwdd. Of die van mezelf. Anders wordt er ’n beetje moe van. Eigenlijk…

De laatste dagen slaap ik onrustig. Geen wonder, als je overdag ook regelmatig even gaat liggen natuurlijk. Maar toch.
Maar dan hoor ik tegen de ochtend alle ganzen weer verzamelen*. Door het veluxraam boven m’n bed. En dat vind ik mooi. Normaal hoor ik dat in het donker, op de fiets naar school. Het gekwetter hoog boven me. En moet ik altijd denken aan de groep ganzen van Akka. Uit Nils Holgersson. Die van boven commentaar leveren op alles onder hen. ‘k Kon het juiste fragment niet vinden, maar dat kan ook wel omdat dat in het originele verhaal zit en niet in de tekenfilm.
Vanochtend werd ik uit m’n slaap gehaald door vrouw Anders. Net toen ik op de bank lag met Carice van Houten. Hoewel ik eigenlijk meer weg ben van Meg Ryan, was ik verd#$%me toch wel benieuwd hoe dat verder was gelopen…
Wie weet waar ik vannacht over droom, na de nieuwste trailer van Meg gezien te hebben, waar ze haar echtgenoot aan ’n stoel tapet ( is dat Nederlands ? als in teept… ).

*) kijk… die Gijs. dat is nog ’s een effectief beestje..

zweefthee…

Vroeger. Had ik ’n meisje, dat enkel thee dronk. Geen koffie. Thee. Ze heette Renate en had er toen al sterrenmixthee in zakjes bestaan, dan had ze dat gedronken. Veel Een aantal vriendinnen later, leerde ik vrouw Anders kennen. Welke bij mijn familie koffie heeft leren drinken. Zwart dus. Sterk en zwart. Uit zo’n Italiaans percolator potje. Dat was dus gelijk hogeschool koffiedrinken voor haar. Melk of koffiemelk hoorde er niet in en was ook nooit in huis. Koffiemelk dan. Melk natuurlijk wel. Maar niet voor in de koffie, dus. Vele jaren later drinkt Anders zelf ook niet meer van die sterke koffie. Dat komt eigenlijk door het eetcafé, waarbij je de hele dag door, dan weer met die dan weer met die even ’n bakje deed. Da ’s niet goed voor je maag en aangezien er een espresso apparaat stond ter waarde van een middenklasse auto, waarmee ook heerlijk cappuccino en koffie verkeerd gemaakt kon worden, stapte ik over op deze laatste koffievariant. Thee drink ik nog steeds weinig. Soms ’n bakje ’s avonds. ’t Liefst ‘winterglow’ of kaneelthee. Maar dat is natuurlijk weer geen echte thee, waarschijnlijk. Ook vrouw Anders is weer terug bij thee. Sterrenmix, groene thee met cranberry en meer van dat soort vage zakjes. Ik was laatst in Amsterdam, en daar dronk men grote glazen heet water met een bos mintbladeren. Ik hoorde van onze kennissen, die daar de horeca bestieren, hoeveel winst ze maakten met zo’n zak bladeren van de groothandel. En afgelopen weekend, op een arti farty bijeenkomst dronk men kamillethee. Zomaar. Aan de bar… De laatste keer dat ík kamillethee dronk, was als jongetje van acht. Dat moest van mijn moeder, als ik verkouden was. En vies dat ik dat vond…