Parade…

Het is zondagavond. Ik rijd door Amsterdam. Het regent nog harder als toen. Het zadel van de fiets staat veel te laag en het slot rammelt aan het stuur. ‘t Is dat ik ‘n zeemannenrichtingsgevoel heb, anders…

< lees verder… >

kaikki jalkapallo…

Ik wilde iets schrijven over Oerol. Maar dat doe ik elk jaar al. Over de kunst en cultuur, de muziek of de bezoekers…

Vandaag gaat ’t over voetbal. U weet wel, dat spelletje op ’n grasveld met 2×11 mannen, twee doeltjes en slechts één bal (en aan het eind wint Duitsland). Die laatste is niet van mijzelf, hoor. Die eerste trouwens ook niet. Die was van de dochter van Marl1, die ’n keer terecht opmerkte: “’t is ook geen wonder dat ze ruzie krijgen, ze zijn met z’n 22en maar krijgen maar één bal. ’n Tamelijk briljante observatie, voor een kind van 6…

Wat dat aan gaat ben ik geen echte kerel, hoorde ik afgelopen week. Een echte vent kijkt voetbal. Bij de pool (poel ?) op ’t werk, had ik 1-2 voor Denemarken ingevuld… Dat zegt genoeg. En ik vind oranje domweg geen mooie kleur. Ja, voor ’n bloemetje jurkje… dan weer wel.

Mijn schoonvader was wél ’n echte kerel. Hij keek naar alles met een bal. Zo moesten we altijd goed oppassen met zappen, want als hij maar ’n glimp van ’n grasveld met rennende mannen zag, dan konden wij het schudden en werd er voetbal gekeken. Of het nu eredevisie was of 4e klasse Bundesliga, dat maakte niet uit. Overigens moesten we met zappen ook oppassen voor mannen met hoeden op paarden, want hij was ook gek op westerns. Het liefst in het Duits. Dat verstond hij ’n stuk beter als Engels: “Hé, Jimmy… hände hoch !”  Zo had je vroeger ’n bierreclame met coiboys, waar hij dan iedere keer weer instonk. Dat vonden wij dan weer leuk…

Maar daar ging ’t niet over. Voetbal. En schoonvader. Híj had zeker gekeken…

Moet ik ’t nog over de vuvuzela hebben ?

jehovadellen…

Vanochtend stonden er twee mooie dames aan de deur. Dan wil je als man wel even open doen. Toch ?
Waren ze de weg kwijt ? Wilden ze ’t huis kopen ? Je weet ’t niet…
Ze brachten het woord van God. Kijk… dat verwacht je dan weer niet.
Op zaterdagmorgen, net na de tweede bak koffie.
Ik zeg ’t : die Jehova ’s worden steeds gewiekster. Vroeger waren het gebochelde dames in ’n hobbezak en heren in ’n halflange regenjas, die hun schoen tussen de deur probeerde te zetten…

Op de vraag van dochterlief ‘maar wie heeft dan God geschapen ?’ moesten ook zij het antwoord schuldig blijven.
Voordat ze zich eruit konden lullen liet ik maar gelijk de koffievisite uit.

Die vervolgens nog 10 minuten tijd nodig had, om van de oprit te komen ; )

luka…

Anders was bij Luka Bloom. Vorige week zondag. Voorafgaand aan z’n concert van woensdagavond in de Oosterpoort, speelde hij ’s middags in een klein café in Drenthe. Een klein café, waar af en toe grote namen komen. Met erwtensoep en gehaktballen in de pauze. En Perzische kleedjes op de tafeltjes. Waar de deel is omgebouwd tot klein zaaltje, waar zo’n 100 man in passen. En dan zit je dus zowat bij de artiesten op schoot. Nou ja, derde rij, op 4 meter, achter ’n boomlange ouwe hip, compleet met oorbellen en grijze staart. En kun je na afloop je cd laten signeren. En gewoon even kletsen met Bloom met ’n kopje thee. Over open tunings, want ik wist zo snel niks beters… Volgens mij vond hij het zelf ook allemaal wel vermakelijk.
En het concert ? Top ! Intiem (hoe kan het ook anders in zo’n entourage) en indrukwekkend.  Luka Bloom heeft zich in de jaren een heel eigen manier van gitaarspelen eigengemaakt, voortkomende uit de beperkingen van de standaardstemming (eadgbe) om een totaalgeluid te creëren. Hij speelt vaak alleen en op de manier waarop hij dat nu doet, is hij begeleider, percussionist en sologitarist tegelijk. Het een en ander schijnt ook nog te maken te hebben met een langdurige peesontsteking.
En hoewel ik altijd meer van de muziek, dan van de teksten ben geweest, was ik dit keer ook van dat laatste erg onder de indruk. Misschien kwam het door de thee, maar hij zegt toch wel rake dingen af en toe. Zowel in z’n liedjes als tussendoor overigens. Iets waar niet iedereen hetzelfde over denkt (klik)…
Nog ’n minpuntje dan ?  Nee. Nou… Misschien dat ‘ie ‘Eastbound Train‘ niet speelde. ’n Versje dat al minstens een maand in m’n hoofd zit…

wel 'n beetje donker...

méér Bloom hier, hier en hier…

En die drie reetjes, die op de terugweg, in een open stuk tussen de bossen, net buiten Amen, uit de dikke mist, welke de gehele dag al in het Noorden hing, opdoemden en ’n stukje met de auto meerenden, maakten de middag compleet… #fijnelangezin

leuk hoor…

Zo ’n feestje in de kroeg. Al was ’t ’n end weg… En laat. Want we moesten eerst nog naar de turnuitvoering van jongste dochter. Wat ook heel leuk was. Met professioneel geluid en licht en zo. Er zat vaart in en het zag er goed uit. Om kwart voor 10 ’s avonds togen we nog naar Grootegast. Anders’ ex werd 50. En nee, ze heet geen Sarah. Of Marjan. En eigenlijk is ’t m’n ex ook niet. Maar onze serveerster uit Eethuis Anders. Vandaar dat alle veel klanten altijd dachten, dat dát mevrouw Anders was. Maar goed, leuk dus weer ‘ns. Zo’n afgeladen kroeg, zonder dat je na afloop naar rook stinkt. Met bier dat je zomaar kunt halen aan de bar. En live muziek.