Anders was bij Luka Bloom. Vorige week zondag. Voorafgaand aan z’n concert van woensdagavond in de Oosterpoort, speelde hij ’s middags in een klein café in Drenthe. Een klein café, waar af en toe grote namen komen. Met erwtensoep en gehaktballen in de pauze. En Perzische kleedjes op de tafeltjes. Waar de deel is omgebouwd tot klein zaaltje, waar zo’n 100 man in passen. En dan zit je dus zowat bij de artiesten op schoot. Nou ja, derde rij, op 4 meter, achter ’n boomlange ouwe hip, compleet met oorbellen en grijze staart. En kun je na afloop je cd laten signeren. En gewoon even kletsen met Bloom met ’n kopje thee. Over open tunings, want ik wist zo snel niks beters… Volgens mij vond hij het zelf ook allemaal wel vermakelijk.
En het concert ? Top ! Intiem (hoe kan het ook anders in zo’n entourage) en indrukwekkend. Luka Bloom heeft zich in de jaren een heel eigen manier van gitaarspelen eigengemaakt, voortkomende uit de beperkingen van de standaardstemming (eadgbe) om een totaalgeluid te creëren. Hij speelt vaak alleen en op de manier waarop hij dat nu doet, is hij begeleider, percussionist en sologitarist tegelijk. Het een en ander schijnt ook nog te maken te hebben met een langdurige peesontsteking.
En hoewel ik altijd meer van de muziek, dan van de teksten ben geweest, was ik dit keer ook van dat laatste erg onder de indruk. Misschien kwam het door de thee, maar hij zegt toch wel rake dingen af en toe. Zowel in z’n liedjes als tussendoor overigens. Iets waar niet iedereen hetzelfde over denkt (klik)…
Nog ’n minpuntje dan ? Nee. Nou… Misschien dat ‘ie ‘Eastbound Train‘ niet speelde. ’n Versje dat al minstens een maand in m’n hoofd zit…
wel 'n beetje donker...
méér Bloom hier, hier en hier…
En die drie reetjes, die op de terugweg, in een open stuk tussen de bossen, net buiten Amen, uit de dikke mist, welke de gehele dag al in het Noorden hing, opdoemden en ’n stukje met de auto meerenden, maakten de middag compleet… #fijnelangezin
Zeekraai.org 