Eergisteren liep Anders wat. Rond IJlst. Gisteren liep ik wad. Van Holwerd naar Ameland om precies te zijn. Met 55 mopperende pubers, stapten we onderaan de dijk in 30 cm zuigende prut. Door wat dreigende onweerswolken was het nog even onzeker of we naar de overkant zouden. Maar uiteindelijk konden we na 2 kilometer ploeteren, haaks op de dijk richting Ameland. Het is mij overigens onduidelijk waarom deze eerste twee kilometer niet gewoon over de Waddendijk afgelegd kunnen worden om dan pas het Wad op te gaan. Maar daar zullen de wadloopgidsen wel hun redenen voor hebben. Hier werd de ondergrond harder en het gemopper stopte. De eerste geul die moest worden overgestoken, maakte er een andere groep van. Wadend met rugzak boven het hoofd leek het gelijk een serieuze aangelegenheid. De kleinsten onder ons hadden zelfs even geen grond onder de voeten. Verder ging het, over slik, hard zand en schelpenbanken. De gids had nog niet eerder zoveel lepelaars tijdens een overtocht gezien. We kwamen langs mosselpercelen en drooggevallen betonning. Af en toe wat gegil om een krab of een onverwachte uitglijder. Nog een geul. Wéér modder. En toen kwam de zon door. En was er weer vaste grond onder de voeten. Het laatste stuk op Ameland, naar de kampeerboerderij, was het zwaarste. Hier werd er (af)gespoeld, gewassen en opgedroogd. De cappuccino met appelpunt wachtte op het terras van het Nescafé. En drieënhalf uur is helemaal geen slechte tijd…
Zeekraai.org 
