veerboot…

Het is 35 klein nulletje C. En dat is warm. Erg warm. Vooral voor iemand die eigenlijk in IJsland geboren had moeten worden…
Schuin tegenover me zit het perfecte ‘de Waard’ gezinnetje…

<lees verder>

Kampioenûûhh…

En dan heb ik ‘t niet over het Nederlands voetbalelftal. Want die hebben na gisteravond nog een hele zware laatste hindernis te nemen…

<lees verder>

in memoriam…

Wat u hieronder niet las, is dat we na het plezier in Zoetermeer, naar Amsterdam reden voor een wat serieuzer onderdeel van het programma. Er was nog net ‘n plekje in de schaduw van het grote parkeerterrein. De man aan de balie gaf ons ‘n plattegrondje en zo liepen we over brede paden in de schaduw van hoge bomen naar het monument, achter ‘n heg in de hoek van begraafplaats Westgaarde. De kinderen waren hier nog nooit geweest.

<lees verder>

kayak…

Langzaam glijdt het riet voorbij. Er is bijna geen wind. ’t Enige dat ik hoor, is het geluid van de peddels. Waterkippen scharrelen met kuikens tussen de beschoeïng. In de Riper Feart wordt ik voorbijgelopen door een sloep. Man aan het roer, vrouw achterstevoren met de neus in de zon. Kussentjes, kleding en Mepal serviesgoed voldoen allen aan de maritieme look. Waarschijnlijk draagt ze ook ’n string met ’n ankertje… De zon brandt en ik sleep m ’n pet door ’t water voor ik weer opzet. In het haventje van Jutrijp schildert een man z ’n boot. Lijkt me niet goed met die hitte, de verf droogt te snel op het hete staal. Met de boerenzakdoek om z’n hoofd doet ‘ie denken aan Willy Nelson. Ik kano door de Soalsleat naar de Modderige Ryd, op zoek naar ’n plekje om te pauzeren. ’n Buizerd cirkelt op de termiek, hoog in de lucht. Na krentebol, citroenlimonade en het strekken van de benen gaat het voor de wind terug. Weer onder de brug in de Ripewei door. Achter me zwelt het geluid van een dikke buitenboordmotor aan. Als ik omkijk is het blauwe bootje al vlak bij me. Met ’n extra bochtje scheren de jongelui vlak langs de kano. Met moeite houd ik ‘m recht, niet op de aanval bedacht.  Als ik van de schrik verbazing bekomen ben zijn ze alweer de bocht om, de familie meerkoet in heftige zeegang achterlatend. Lachen, met die jongens… Verderop vliegen twee bruine kiekendieven laag boven het riet. Het mannetje ondergaat de partnertest. Hij slaagt. Bij de brug in de Iendrachtswei zie ik de jongens weer. Staand in de boot, zwaaiend met bierflessen. Ik houd maar even in. Door de Eegracht vaar ik in de schaduw. Er heerst een serene rust in ’t dorp de stad. Bij de brug is het een drukte van belang. Van beide kanten stomen huurboten met alle fenders overboord, zeiljachten waarvan je denkt ‘wat doet dat hier op binnenwater ?’ en allerhande vaartuigen op naar de Geeuw of de Wijde Wymmerts. De brugwachter heeft ’t maar druk met z’n klompje. Ook de schipper van de Tagelus heeft al z’n aandacht bij de brugpassage en ziet niet dat er iemand in ’n lage witte kajak naar ‘m zwaait…

blaar…

Kan dat ? Dat je ’n blaar krijgt van het op blote voeten lopen over een zandplaat… Blijkbaar. Het overkwam mij verleden week. Het was weer tijd voor ons jaarlijkse rondje Noordsvaarder. Vanaf de Walvis, over het Groene Strand dwars door de duinen (veel bastaardsatijnrupsen) naar paal 3. Op m’n nieuwe Teva’s en nee, daar is ‘ie niet van. Die blaar. Toen linksom langs de vloedlijn terug naar de Walvis. Blootvoets. ’n Goeie 11, 12 kilometer. Het zeewater was nog koud. Het strand vol met schelpen, visnetten, scheermessen, dooie krabben en meer van die stranddingen… En zand, dus. Het gekke was dat ik de blaar ’s avonds pas opmerkte…