kaikki jalkapallo…

Ik wilde iets schrijven over Oerol. Maar dat doe ik elk jaar al. Over de kunst en cultuur, de muziek of de bezoekers…

Vandaag gaat ’t over voetbal. U weet wel, dat spelletje op ’n grasveld met 2×11 mannen, twee doeltjes en slechts één bal (en aan het eind wint Duitsland). Die laatste is niet van mijzelf, hoor. Die eerste trouwens ook niet. Die was van de dochter van Marl1, die ’n keer terecht opmerkte: “’t is ook geen wonder dat ze ruzie krijgen, ze zijn met z’n 22en maar krijgen maar één bal. ’n Tamelijk briljante observatie, voor een kind van 6…

Wat dat aan gaat ben ik geen echte kerel, hoorde ik afgelopen week. Een echte vent kijkt voetbal. Bij de pool (poel ?) op ’t werk, had ik 1-2 voor Denemarken ingevuld… Dat zegt genoeg. En ik vind oranje domweg geen mooie kleur. Ja, voor ’n bloemetje jurkje… dan weer wel.

Mijn schoonvader was wél ’n echte kerel. Hij keek naar alles met een bal. Zo moesten we altijd goed oppassen met zappen, want als hij maar ’n glimp van ’n grasveld met rennende mannen zag, dan konden wij het schudden en werd er voetbal gekeken. Of het nu eredevisie was of 4e klasse Bundesliga, dat maakte niet uit. Overigens moesten we met zappen ook oppassen voor mannen met hoeden op paarden, want hij was ook gek op westerns. Het liefst in het Duits. Dat verstond hij ’n stuk beter als Engels: “Hé, Jimmy… hände hoch !”  Zo had je vroeger ’n bierreclame met coiboys, waar hij dan iedere keer weer instonk. Dat vonden wij dan weer leuk…

Maar daar ging ’t niet over. Voetbal. En schoonvader. Híj had zeker gekeken…

Moet ik ’t nog over de vuvuzela hebben ?

(sv)energy…

Ja, mensen. Het is alweer ’n stuk beter. Wat wil je ? Op Terschelling, met houtkacheltje, eigen muziekjes, eigen spullen. Wat eigen opnames maken op de iPod. En kijken naar de verrichtingen van onze sporters in Vancouver. Ja. Ik wel. Want je moet ‘ns weten hoeveel dat *%#$voetbal kost. Aan burgergeld. Wereldwijd. Ook in arme landen… En daar hoor ik nooit zelden iemand over. En ik vind ’t ook veel te mooi. Da’s ook waar. Dus vanavond zitten we weer voor de buis. Met Sjaak en Elsje. Hopelijk op ’t puntje van de bank. En schreeuwen we Sven in de laatste rit, zo rond half elf, naar de meet. En hopelijk is ’t genoeg voor goud. Zo ben ik dan ook wel weer.

Update 24/2:

Man oh man. En wat ’n horror scenario gisteravond. Sjaak zei nog:” ’t enige wat nu nog roet in ’t eten kan gooien is een foute wissel zoals bij Hedrick in Calgary, 2006″. Oeh… had dat nu niet gezegd. Sjaak kreeg dan ook gelijk de schuld. Van Elsje. Maar later moest hij die delen met Gerard. Die ondertussen naarstig op zoek was naar ’n steen om onder te kruipen. De schaatsen van Sven vlogen nog net niet door de lucht, zoals destijds bij Bart. En Ria moest getroost worden door Mart. ’t Was me ’t avondje wel. Elsje kwam vingers te kort voor haar live verslaggeving op Twitter. Waar de opmerkingen natuurlijk niet van lucht waren…
Nee, als er iets slecht voor je hart en bloedvaten is, is het dit wel, Henk !
#datkanbeter

moe…

Ik zou misschien wat moeten zeggen over die beschamende vertoning gisteravond in de Kamer. Over de werkelijk oerdomme manier van Rita Verdonk om ook ’n steentje bij te willen dragen, aan iets waar ze overduidelijk geen verstand van heeft, en waarmee ze slechts aantoont het niveau te hebben van een schreeuwend en klagend lid van de familie Ruijmgaart.
Over de democratie in Nederland. Maar dat kunnen anderen veel beter.
Of over onze kamervoorzitster. Die misschien beter een dames-leesclubje kan gaan leiden.
Ik zou wat wíllen zeggen over de spannende ontknoping op de 1000 mtr. voor dames, op de spelen. Over de revanche van Anette Gerritsen. Over de prachtrit van Laurine van Riessen (ik had niet gedacht dat die tijd later nog goed zou blijken voor brons). En dat 0.02 sec. echt helemaal niks is. Zeker gezien de onnauwkeurigheden in de tijdswaarneming…

Maar ik ben moe. Erg moe. Van het late opblijven voor al die mooie wintersport. Van ’n semester adhd-vmbo-ers. Van de open dagen…
Dus ik laat ’t hier bij. Voor nu dan…

nog 3 dagen…

…en dan mogen we weer voor de buis. Vooral ’s ochtends welteverstaan. Want door het tijdsverschil van 9 uur met Vancouver, vinden de meeste evenementen in onze nacht plaats. Dat betekent dat ik de highlights van de voorgaande nacht moet missen, daar ik om 7 uur op de fiets stap. Pas om half 8, als de hoogtepunten waarschijnlijk zijn geweest, ben ik pas weer in de buurt van ’n televisie. Maar ook ’s nachts wil ik nog wel ‘ns de wekker zetten, voor ’n spannende race. In tegenstelling tot alles wat met voetbal te maken heeft, kijk ik alles wat met sneeuw en ijs van doen heeft. Nu ja, curling. Dat sla ik waarschijnlijk over…

Er was ’n tijd, dat we thuis met de meeschrijfschema ’s uit de krant op schoot de schaatswedstrijden volgden. Vooral de allround-toernooien eigenlijk, bedenk ik me nu. En ik weet nog hoe ik ’s nachts om ’n uur of drie beneden in de huiskamer zat, en zag hoe Yvonne van Gennip voor de derde maal goud won. En natuurlijk schaats ik nog steeds met m’n Kees Verkerk muts.
Wat ik wel jammer vind, is dat het Nederlands Olympisch Comité , zulke hoge eisen stelt. Hoger dan het I.O.C. zelfs. Nu zit niemand meer te wachten op een tweede Eddy The Eagle of Antonio Gómez. Maar we hebben in Nederland toch hele aardige skiërs en hadden ooit ’n niet onaardige biatleet. Ze zouden misschien geen medaille kandidaten zijn, maar heb ik Erica Terpstra niet ooit ‘ns horen zeggen, dat meedoen toch het belangrijkst was ?

terug…

Net terug uit Oostenrijk. Van de sneeuw. Naar de sneeuw. Want toen we, iets meer dan ’n week, IJlst achter ons lieten lag er ’n flink pak sneeuw. En nu ligt er weer zo’n 10, vijftien centimeter…
In de dagen ertussen werd er geboard. Gewandeld. Door de sneeuw gereden. Dokters bezocht (oudste dochter verdraaide haar knie met boarden), en gedronken op het nieuwe jaar. En ik las ’n boek. Eindelijk. Weer eens. ‘Het Einde van de Cirkel’, van Tom Egeland. Geschreven twee jaar vóór de ‘Da Vinci Code’. Boeiend boek. Ik hou wel van die twijfels en alternatieve denkwijzen over de bijbel.

Wat ons ook opviel: zeker meer dan 75 % van de wintersporters draagt een helm tegenwoordig. Zowel skiërs als snowboarders. Goeie zaak. Het wordt ook steeds drukker en hoe goed je zelf ook bent, je bent ook afhankelijk van anderen. Die misschien wat minder getalenteerd zijn of gewoon roekeloos. Onze kinderen moeten altijd ’n helm op. En moeders was solidair dit jaar. Ikzelf kon geen passend dopje vinden (raar hoofd) en deed ’t met m’n gebruikelijke mutsje. Toch maar ’s op zoek in de uitverkoop straks.

Onder de (illegaal) gezaagde kerstboom, lag voor papa het boekje ‘Taal is zeg maar echt mijn ding’, van Paulien Cornelisse, een bundeling van haar taalcolumns uit het NRC Next. Daarin een vilein stukje over mensen die aan het eind van ’t jaar lijstjes maken…
En nu moet ik iets bekennen. Dat deed ik ooit ook. Lang genoeg geleden om het nu wel te kunnen bekennen… Ik maakte als 17, 18 jarige (ofzo) aan het eind van het jaar wel ‘ns een terugblik met ’n aantal top vijfjes. Zeg maar. Dé muziek, prettige gebeurtenissen, meisjes, tv programma’s, favoriete kroegen, enz. van dát jaar. Dat ging dan in ’n dichte envelop, welke ik in december, tussen kerst en oud & nieuw, dan weer opende. Dan volgde een traditionele terugblik met ’n borrel en ’n korte vooruitblik op het komende jaar. ’t Klinkt ook echt een beetje zielig, nu ik ’t zo opschrijf. Paulien schrijft ’t volgende:

Er zijn mensen die het doen hoor, het evalueren. Ik ken iemand die een soort jaarverslag over zichzelf schrijft, en dan eens lekker gaat zitten bepalen wat de toekomst in het komende jaar moet brengen. Hoe ongelooflijk levenslustig ben je dan, als mens? Dat je dat aan kunt? Ik stel me voor dat hij dat doet met glas GOEDE WIJN erbij, en dat hij dan gaat zitten genieten van alles wat hij het afgelopen jaar heeft mogen meemaken. En hoe hij alle ervaringen kan ‘meenemen’ naar het nieuwe jaar, zodat dat nóg geslaagder wordt!
Om doodmoe van te worden.

Erg hè ? Paulien heeft eigenlijk wel gelijk.

Maar uh… terug naar de vakantie. Prima dus. Dochter stond na tweeënhalve dag alweer op het snowboard. ’t Was aan de warme kant, maar door de ligging en de hoogte van het skidorp is er eigenlijk altijd wel sneeuw. We waren er voor de vierde keer. Met kerst aten we zuurkool. Met oud en nieuw toostten we met glühwein. Met de Röttl’s van het berghaus. Nieuwjaarsdag reden we door de sneeuwbuien terug naar Emmen. Daar lag de volgende ochtend wederom 30 cm. Zodat we de zaterdag erna nog ‘ns bijna twee uur deden over ’t laatste stukje naar IJlst. Want ja, je kunt zelf wel een AWD met winterbanden hebben… dat helpt maar tot op zekere hoogte, als je medeweggebruikers met 30 km/u op zomerbandjes over de snelweg glibberen.

Intussen staan de kienders weer elke middag op de schaats. Op de ijsbaan, dat wel. Vaders had het na ’n rondje of zeven wel gezien… Die is te verwend met Thialf-ijs.