En dan heb ik ‘t niet over het Nederlands voetbalelftal. Want die hebben na gisteravond nog een hele zware laatste hindernis te nemen…
in memoriam…
Wat u hieronder niet las, is dat we na het plezier in Zoetermeer, naar Amsterdam reden voor een wat serieuzer onderdeel van het programma. Er was nog net ‘n plekje in de schaduw van het grote parkeerterrein. De man aan de balie gaf ons ‘n plattegrondje en zo liepen we over brede paden in de schaduw van hoge bomen naar het monument, achter ‘n heg in de hoek van begraafplaats Westgaarde. De kinderen waren hier nog nooit geweest.
Reacties uitgeschakeld voor in memoriam…
Opgeslagen onder oar...
webshit…
Nou… dat valt nog niet mee. Mijn wordpress thema ‘Pressrow’, werkt n.l. niet op de nieuwste versie van WordPress. En om nu weer ‘n oude WP versie te gaan gebruiken, zie ik ook niet echt zitten. Plan was om voorlopig de layout op Zeekraai.org net zo te houden als op Andersøm. Ik heb al wel updates van Pressrow naar wp 2.8 gevonden (‘t draait nu op 2.9), maar dat is ‘n hoop abracadabra… ‘t Lullige is ook dat ik het oude blog niet kan importeren. Dat is 4.4 Mb i.p.v. de maximum 2 Mb. In delen wil ook niet, want dan overschrijf je met het ene deel het andere : ( Voorlopig prutsen we nog even door. Dus.
<wordt vervolgd>
Opgeslagen onder web
kaikki jalkapallo…
Ik wilde iets schrijven over Oerol. Maar dat doe ik elk jaar al. Over de kunst en cultuur, de muziek of de bezoekers…
Vandaag gaat ’t over voetbal. U weet wel, dat spelletje op ’n grasveld met 2×11 mannen, twee doeltjes en slechts één bal (en aan het eind wint Duitsland). Die laatste is niet van mijzelf, hoor. Die eerste trouwens ook niet. Die was van de dochter van Marl1, die ’n keer terecht opmerkte: “’t is ook geen wonder dat ze ruzie krijgen, ze zijn met z’n 22en maar krijgen maar één bal. ’n Tamelijk briljante observatie, voor een kind van 6…
Wat dat aan gaat ben ik geen echte kerel, hoorde ik afgelopen week. Een echte vent kijkt voetbal. Bij de pool (poel ?) op ’t werk, had ik 1-2 voor Denemarken ingevuld… Dat zegt genoeg. En ik vind oranje domweg geen mooie kleur. Ja, voor ’n bloemetje jurkje… dan weer wel.
Mijn schoonvader was wél ’n echte kerel. Hij keek naar alles met een bal. Zo moesten we altijd goed oppassen met zappen, want als hij maar ’n glimp van ’n grasveld met rennende mannen zag, dan konden wij het schudden en werd er voetbal gekeken. Of het nu eredevisie was of 4e klasse Bundesliga, dat maakte niet uit. Overigens moesten we met zappen ook oppassen voor mannen met hoeden op paarden, want hij was ook gek op westerns. Het liefst in het Duits. Dat verstond hij ’n stuk beter als Engels: “Hé, Jimmy… hände hoch !” Zo had je vroeger ’n bierreclame met coiboys, waar hij dan iedere keer weer instonk. Dat vonden wij dan weer leuk…
Maar daar ging ’t niet over. Voetbal. En schoonvader. Híj had zeker gekeken…
Moet ik ’t nog over de vuvuzela hebben ?
kayak…
Langzaam glijdt het riet voorbij. Er is bijna geen wind. ’t Enige dat ik hoor, is het geluid van de peddels. Waterkippen scharrelen met kuikens tussen de beschoeïng. In de Riper Feart wordt ik voorbijgelopen door een sloep. Man aan het roer, vrouw achterstevoren met de neus in de zon. Kussentjes, kleding en Mepal serviesgoed voldoen allen aan de maritieme look. Waarschijnlijk draagt ze ook ’n string met ’n ankertje… De zon brandt en ik sleep m ’n pet door ’t water voor ik weer opzet. In het haventje van Jutrijp schildert een man z ’n boot. Lijkt me niet goed met die hitte, de verf droogt te snel op het hete staal. Met de boerenzakdoek om z’n hoofd doet ‘ie denken aan Willy Nelson. Ik kano door de Soalsleat naar de Modderige Ryd, op zoek naar ’n plekje om te pauzeren. ’n Buizerd cirkelt op de termiek, hoog in de lucht. Na krentebol, citroenlimonade en het strekken van de benen gaat het voor de wind terug. Weer onder de brug in de Ripewei door. Achter me zwelt het geluid van een dikke buitenboordmotor aan. Als ik omkijk is het blauwe bootje al vlak bij me. Met ’n extra bochtje scheren de jongelui vlak langs de kano. Met moeite houd ik ‘m recht, niet op de aanval bedacht. Als ik van de schrik verbazing bekomen ben zijn ze alweer de bocht om, de familie meerkoet in heftige zeegang achterlatend. Lachen, met die jongens… Verderop vliegen twee bruine kiekendieven laag boven het riet. Het mannetje ondergaat de partnertest. Hij slaagt. Bij de brug in de Iendrachtswei zie ik de jongens weer. Staand in de boot, zwaaiend met bierflessen. Ik houd maar even in. Door de Eegracht vaar ik in de schaduw. Er heerst een serene rust in ’t dorp de stad. Bij de brug is het een drukte van belang. Van beide kanten stomen huurboten met alle fenders overboord, zeiljachten waarvan je denkt ‘wat doet dat hier op binnenwater ?’ en allerhande vaartuigen op naar de Geeuw of de Wijde Wymmerts. De brugwachter heeft ’t maar druk met z’n klompje. Ook de schipper van de Tagelus heeft al z’n aandacht bij de brugpassage en ziet niet dat er iemand in ’n lage witte kajak naar ‘m zwaait…
Opgeslagen onder natoer en miljeu, oar...
Zeekraai.org 