Oostvaarderspark…

In de wetenschapsbijlage van de Volkskrant van twee weken terug, stond een artikel over het besluit van de overheid, Staatsbosbeheer toch maar te bewegen het vee in de Oostvaardersplassen bij te voeren. Bezoekers hadden namelijk geschokt gereageerd op de kadavers van een aantal dode konikpaarden. Of heckrunderen, daar wil ik vanaf wezen. Aan het eind van een wat strengere Nederlandse winter, dan de laatste jaren gebruikelijk, waren de dieren bezweken aan een tekort aan voer.
Dat is de natuur. Aldus Staatsbosbeheer, dat in tegenstelling tot bijvoorbeeld Natuurmonumenten, vasthield aan het gekozen beleid, om de natuur daar, de natuur te laten. Daar is best wat voor te zeggen. Zeker. In de diverse artikelen die de afgelopen tijd over het onderwerp zijn geschreven, kun je de voor en tegens wel lezen. En na een winter als deze pakte de ‘wintersterfte’ volgens SBB niet uitzonderlijk hoog uit (klik). Het is ook niet een issue van de laatste winter, maar speelt eigenlijk al jaren. In mijn tijd bij Staatsbosbeheer, moest ik geregeld het standpunt van SBB beargumenteren. Ik zeg met opzet beargumenteren, en niet verdedigen. Want ik was en ben het niet eens met SBB. Wat ik namelijk altijd in al die discussies heb gemist, is het feit dat de Oostvaardersplassen geen wijds stuk natuur is. Ook al denkt SBB misschien van wel. Het is een park. Een groot park, dat wel. Maar vroeg of laat loopt een konikspaard, of heckrund tegen het hek van de A6 of ’n hek bij een buitenwijk van Lelystad of Almere op. Of het IJsselmeer in… In een echt stuk natuur, en waar vinden we dat nog in Europa, heeft zo’n beest een kans, om geheel volgens z’n natuur, verderop op zoek te gaan naar voedsel. En ook al heeft de grootte van de kudde volgens de beleidsmakers alles te maken met de oppervlakte die ze tot hun beschikking hebben, toch klopt het niet helemaal…