Eilander of Terschellinger…

Ik ben géén echte eilander, ik geef ’t maar toe. Sterker nog, ik voel me vaak ook geen echte eilander. Niet omdat de ( echte ) eilanders dat zo hebben gesteld; je ben pas ’n echte eilander wanneer je hier twee generaties verblijft. Maar gewoon omdat ik me geen echte eilander voel. Wanneer ik hier ben, verlang ik soms naar een plek aan de wal. Wanneer ik een poosje aan de wal ben, verlang ik weer terug naar ’t eiland. Soms heb ik echt tabak van dit eiland, ja ook de mensen en de mentaliteit… en maar even later kan ik zo intens genieten van hetzelfde eiland, dat ik zoëven nog verfoeide. ‘tuurlijk… aan de wal heb je meer. Tenminste, alles is wat makkelijker bereikbaar, je kan naar het theater, naar de HEMA, naar je familie… Maar meer is ook minder. Hier heb je bos. En hei. En polders, strand, wad, zilte zeelucht, gemeenschap. Die dingen heb je aan de wal ook wel, maar hier zo lekker bij elkaar… Waar kun je nog je eigen kerstboom zagen in Nederland ? Waar dragen de buren elkaar naar ’t graf ? Waar wordt zoveel geroddelt ? Waar is ’t nog lekker donker ’s nachts ? Waar kun je je kinderen ’s avonds nog alleen op de fiets naar sport laten gaan ?
Maar ik denk dat ik ook wel weer kan wennen aan de wal. Wellicht komt ’t er wel van, wanneer de kinderen naar het voortgezet onderwijs gaan ? En wie weet wat ons dan allemaal weer voor moois te wachten staat ?Maar ik zal ’t toch wel gaan missen dan, dat eiland… en m ’n kavel brandhout op stam…