46…

Dit jaar juli ben ik m’n vader voorbij gegaan. In leeftijd. Hij is omgekomen bij een ongeluk, toen 45 jaar. Ik was 14. Met andere woorden, ik ben nu al een jaar ouder dan hij was, toen ik als jongetje van 14 naar ‘m opkeek. En ik weet niet beter, dat mijn vader was een oudere man. M’n vader. Dus. En het rare is… ik zie mijzelf nu niet als ’n oudere man. Waarschijnlijk zag mijn vader zichzelf ook niet als ’n oudere man, toen. Dat is het rare met leeftijd. Vanbinnen verander je wel, maar je blijft voor jezelf toch redelijk dezelfde. Aan de buitenkant daarentegen, is de verandering onafwendbaar. Nog los van de grijze haren, welke de laatste tijd in m’n baard verschijnen, merk ik dat aan m’n gestel. Pijntje in de rug, sneller vermoeid, brak na ’n avondje doorhalen ( voor zover ik dat nog doe ) enz. Maar van binnen ?

Van buiten is ’t anders. En dat besef ik mij eigenlijk pas de laatste jaren. Daar heb je ook kinderen voor, om dat er genadeloos in te wrijven.
Of leerlingen, in mijn geval.